Klussenbord

Afgelopen weekend was ik even in Londen. Dat is zo vlak voor de kerst overigens geen aanrader. Ik heb nog nooit zo vaak in zo korte tijd in de rij gestaan. Als het aan mij had gelegen was ik er niet op dit tijdstip geweest, maar ik wilde een concert zien en dat was nou eenmaal op 22 december. Dat concert was wel een aanrader overigens, de live versie van The War of the Worlds van Jeff Wayne. Maar dit allemaal terzijde.

We hadden een hotelletje voor 1 nacht. Geen duur hotel. Tegenover onze kamer zag ik het bord op de foto: een bord met haken, waaraan housekeeping boekjes kan hangen met de onderhoudsklussen voor de loodgieter, de electricien enzovoort. Lekker low tech, maar wel georganiseerd (excuus voor de niet zo scherpe foto, maar ik wilde het toch graag laten zien)

Overpeinzingen

Vandaag is het de kortste dag van het jaar. Met al die donkerte kom ik altijd in een andere stemming dan normaal. Als je dan ook nog vrij bent, dan is er alle ruimte om wat dingen te overpeinzen.

Niet zozeer hele concrete dingen. Meer lekker zitten met een warm drankje en het leven een beetje overdenken. Waar ben ik blij mee? Wat zou ik willen veranderen? Zijn dat dingen waar ik heel concreet iets aan kan doen? En wil ik dat echt? Of zijn het maar hersenspinsels.

Dat is wat ik me voorneem voor deze kerstvakantie: lekker peinzen.
Als ik ook nog een concrete actie onderneem of tot een besluit kom, dan is dat mooi meegenomen. Maar ik weet uit ervaring dat daar meestal niet zoveel van komt. De wereld lijkt een beetje stil te staan en ik sta zelf ook even stil.

Dat doe ik niet zo vaak, dus dat is een cadeautje aan mezelf. Ik hoef niks en ik rommel maar wat weg, een beetje lezen, een wandelingetje. Verder niks. Heerlijk.

De komende tijd dus ook wat minder berichtjes hier. Misschien post ik nog wat, misschien ook niet. Ook dat laat ik lekker in het midden.

Afronden

Gek toch hoe dat werkt. De kalender is maar een afspraak. Een hulpmiddel, zodat we allemaal hetzelfde moment dezelfde naam geven. Voorzover we ongeveer op dezelfde plek zijn dan, in dezelfde tijdzone (in Nieuw Zeeland is het al morgen).

En de afspraak luidt dat het jaar eindigt op 31 december. Dus voelt het nu alsof je nog even wat af moet ronden, zodat alles klaar is voor het nieuwe jaar. We maken goede voornemens, als teken van een nieuw begin. Maar het nieuwe jaar had net zo goed op 21 september kunnen beginnen of 21 maart. Of op een andere datum.

Het helpt natuurlijk ook wel dat de meeste mensen vrij zijn. En meestal wil je voor je vakantie nog je werk afronden. Maar het is niet alleen werk, het is ook een gevoel. Als je wilt kun je op elk moment opnieuw beginnen, maar massaal voelen we dat zo op 1 januari. En masssaal zijn we nu het jaar aan het afronden. Het blijft me verbazen, hoe zo'n afspraak kan werken.

Vrijgevig

Gisteren schreef ik hier over hebberigheid. Het gekke is een beetje dat al die kooplust samen gaat met vrijgevigheid, als het om goede doelen gaat.
Misschien ter compensatie, misschien willen we, behalve aan onszelf ook iets aan anderen geven, die het minder goed hebben.

Het grappige is dat je die twee dingen kunt combineren. Oxfam Novib geeft je de mogelijkheid om een gift te doen aan de goed doel als cadeau voor iemand anders. Als iemand echt alles al heeft of gewoon bij alle andere cadeaus. Alweer ter compensatie of voor het goede gevoel. Een geit kost € 36,- en maaltijden voor een klas maar € 9,-. Het is alsof je bomen plant om te compenseren voor CO2 uitstoot. Je kunt zelfs degene die het cadeau krijgt (of geeft, net hoe je het bekijkt) een kleine attentie sturen. Ga naar www.oxfamnovibpaktuit.nl. Een goed gevoel.

Hebberig

Ik weet niet wat het is, maar ergens in december wordt ik altijd aangestoken door de koopkoorts. Ik moet dan heel erg oppassen dat ik geen onnodige hebbedingen ga kopen, waarvan ik in januari denk: wat moet ik er mee?

Het zal wel komen door alle folders, reclames en het gepraat over cadeaus zo rond de sint en kerst. Ik krijg dan zo’n gevoel van: ik heb toch ook hard gewerkt? Dan mag ik best iets extra’s!

Dat is natuurlijk precies het gevoel waar winkeliers op hopen, dus ergens heeft al die reclame toch effect. De kunst is om je er van bewust te zijn. Meestal geef ik er wel een beetje aan toe, maar dan bijvoorbeeld om cadeaus voor anderen te kopen. Mezelf hou ik voor dat ik beter nog even niets kan kopen, want misschien krijg ik het wel cadeau. En dat zou toch zonde zijn. Op die manier weet ik de meeste aankopen uit te stellen. En in het koude licht van januari is de kans nou eenmaal veel kleiner dat ik tot aankoop overga.

Projecten en acties

Eerder schreef ik over de training die ik had gedaan, de meereffecttraining. Deze is overigens gebaseerd op het boek Getting Things Done van David Allen.

Voor mij was één van de grootste eye-openers het verschil tussen een actie en een project. Ik merkte dat ik die vaak door elkaar gebruikte. Natuurlijk weet ik best wat het verschil is, simpel gezegd: een project bestaat uit meerdere acties.

Maar blijkbaar maakte ik dat onderscheid niet in mijn hoofd. Dat liep allemaal door elkaar. En daar wordt je onrustig van, want juist projecten zijn langdurig en daardoor blijf je er steeds aan denken. Dat levert soms wel eens een goede nieuwe invalshoek op, omdat je er in je onderbewuste steeds mee bezig bent. Maar je houdt natuurlijk geen ruimte over voor andere dingen. Door die twee dingen uit elkaar te trekken, haal je een hoop stress weg. Projecten krijgen de lange termijn aandacht die ze verdienen, maar je bekijkt het actie voor actie. En dus zit je niet steeds met het hele project in je hoofd. Dat geeft voor mij een enorme ontspanning. Het hoeft niet nu, allemaal. Ik kan het loslaten. Heerlijk.

Meer informatie over deze training op www.meereffect.nl.

Kerstplanning (3: boom)

Vandaag hebben we onze kerstboom neergezet. We hebben een kunstboom, dus dat kan in principe op elk moment. Hoewel de boom vorig jaar nog prima heel was, bleek bij het neerzetten dat dit toch echt het laatste jaar is voor deze boom. We gaan dus na deze kerst kijken of we een nieuwe kunstboom kunnen kopen. Vlak na de kerst lukt dat hopelijk voor niet al te veel geld.

Het is altijd weer een feest om alles uit te pakken. We dachten dat we vorig jaar echt alles bij elkaar hadden gezet, met op elke doos heel groot 'kerst' geschreven. Maar toch missen we nog weer een paar ballen. Vreemd, dat lijkt elk jaar te gebeuren, alsof er een zwart gat bestaat voor kerstversiering.

Vorig jaar hadden we een lichtjesalarm: verschillende strengen die zodanig verward waren dat ze niet meer uit elkaar konden. We hebben er uiteindelijk één door moeten knippen. Dat hadden we nu beter gedaan: elke streng apart opgeborgen en bij elkaar gebonden.

Nou alleen die ballen nog zien te vinden.

Inbox

Het is heel raar om tegen een lege e-mail inbox aan te kijken. Je merkt dat je je er eigenlijk een beetje bij hebt neergelegd dat die nooit leeg komt. Dat je dat eigenlijk misschien ook wel lekker vindt. Het geeft je een idee dat je verbonden bent, dat anderen aan je denken, iets van je willen. Dus wat moet je dan als die inbox leeg is? Dan moet je weer gaan kijken wat je echt wilt en belangrijk vindt. Niet wat de buitenwereld van je vraagt, maar wat je eigen prioriteiten zijn. Dat is even schrikken.

Mijn lege inbox is het eerste gevolg van een training die ik afgelopen donderdag volgde: meer effect. Ze beloven minder stress. Ik weet niet of dat echt zo is, want zo'n lege inbox is weer een hele nieuwe vorm van stress. Maar wel een positievere. Ik ben niet meer druk druk met het afhandelen van mail, maar ik denk na over mijn echte prioriteiten.

Hier in mijn werkkamer liggen overigens nog genoeg stapels, dus ik kan die prioriteiten nog best even voor me uit schuiven. Maar als ik hun systeem ga implementeren zijn die straks misschien ook wel weg. En wat moet ik dan?

Gelukkig hou je ook met het meer-effect systeem nog genoeg acties over op je korte termijn lijst. Dus dat is een hele geruststelling. Wat ze eigenlijk doen is je een systeem geven om op korte termijn een beslissing te nemen: je stopt alles waar je aan denkt in een bak (fysiek of virtueel) en één keer per week ga je die bak uitmesten. Dan beslis je of je de komende week iets wilt doen met het ding. Zo nee, dan kan het weggegooid, gearchiveerd of in de later/misschien bak. Als je er wel iets mee wilt doen, dan heb je ook weer vier keuzes. De bak met eerstvolgende acties is er één van.

Het effect is dus dat je dingen verplaatst, je kunt ze meteen ordenen door een grove eerste sortering te doen. En je schrijft alles op, zodat je geen dingen meer hoeft te onthouden. Daardoor zou je hoofd leeg moeten worden en er ruimte moeten komen voor creatieve ideeën. Ik ben benieuwd.

Maar ook als er verder niets meer gebeurd, dan is in elk geval mijn inbox leeg en dat is niet meer gebeurd sinds ik e-mail heb.

Jager en verzamelaar

De mens is van oorsprong een jager en verzamelaar. We jaagden op mammoeten en ander wild en we verzamelden noten, bessen en andere vruchten. Dat doen we dus van nature.

Tegenwoordig is dat wat lastiger, met al dat asfalt, maar we moeten toch dat instinct kwijt. Dus worden we koopjesjagers en verzamelen we spulletjes. Dat gaat dan mooi samen, het één volgt geheel automatisch uit het ander. Omdat we veel willen jagen komt ons huis lekker vol te staan en omdat we verzamelaars zijn, komen we ook niet meer van die spullen af. Weggooien is gewoon tegennatuurlijk.

Daar komt nog bij dat we als mensen eeuwenlang geleefd hebben met schaarste. Dus alles wat we maar konden verzamelen, konden we ook gebruiken. En als we het niet konden gebruiken, dan vonden we er wel een bestemming voor. Er was immers niet zo veel, dus alles was meegenomen. Dat heeft in Nederland geduurd tot ongeveer de jaren zestig van de twintigste eeuw. Toen kwam er opeens overvloed. Maar daar kunnen we ons zo snel niet op aanpassen. Dus denken en voelen we nog steeds schaarste. En blijven we verzamelen en kunnen we niets wegdoen.

En nu heb je weer de milieubeweging. Daar mag je ook al niets van weggooien. Alles moet op z’n minst gerecycled worden. Je moet zuinig zijn op je spullen. Op zich is dat een deugd, maar wat moet je dan als je al veel te veel hebt? Kortom, het is niet zo gek dat veel mensen veel te veel spullen hebben en niets weg durven te doen: onze natuur, de geschiedenis en de milieubeweging spannen samen.

Ruimte in je hoofd

Vandaag heb ik geluncht met mijn eigen coach. Ze coacht me nu niet meer, maar zo nu en dan praten we bij. Zij gaf mij een mooi nieuw inzicht over opruimen en organiseren. Namelijk dat dat ook een activiteit is die vooraf kan gaan aan een verandering.

In mijn werk als organizer is het scheppen van orde meestal het doel van het proces. En natuurlijk is het zo dat meer ruimte om je heen ook rust in je hoofd geeft. Maar zoals mijn coach het beschreef kan het ook een middel zijn. Door letterlijk ruimte te maken om je heen, schep je ook figuurlijk ruimte voor iets nieuws. Een nieuwe baan, een eigen bedrijf, een relatie, wat dan ook.

Dus hou daar rekening mee bij de goede voornemens voor 2008: er moet wel ruimte zijn voor die voornemens, letterlijk en figuurlijk. De komende maand ga ik nog maar eens gebruiken om wat achterstallig onderhoud te doen hier in huis, zodat ik in het nieuwe jaar weer volop ruimte heb voor nieuwe activiteiten.

Donkere dagen

Op sommige dagen weet je weer helemaal waarom ze spreken van de donkere dagen voor Kerstmis. Vandaag was er zo één, de hele dag regen, waardoor het maar nauwelijks licht werd. Als je iets wilde lezen, moest je de hele dag het licht aan houden.

De hoogste tijd voor wat extra verlichting in huis: de eerste kerstlichtjes zijn opgehangen en ik ga zo ook maar eens wat kaarsen aansteken. Met dit weer is het wel weer duidelijk waarom dit feest ooit bedacht is en waarom er sfeerverlichting bij komt kijken. Anders stort je jezelf meteen in een winterdepressie.

Als je zo alvast wat verlichting ophangt en neerzet, dan heb je gelijk alweer wat voorbereiding gedaan voor de kerst. Zo gaat dat ook wat geleidelijker.

Schoenen poetsen

Het is zo'n eenvoudig klusje: schoenen poetsen. Duurt niet te lang en je ziet het resultaat. Maar ik geef toe: ik doe het bijna nooit.

De smoezen die ik gebruik: het zit niet in mijn systeem; het moet mooi weer zijn, zodat ik de schoenen buiten in kan spuiten met wax.
Smoezen inderdaad.

Nu had ik een paar weken geleden nieuwe schoenen gekocht met daarbij meteen de juiste kleur poets. Dat dan weer wel. En ik had goeie voornemens, om die schoenen dit keer te gaan poetsen voordat de kale plekken te zien zijn (meestal ga ik het pas doen als die er zijn en het dus eigenlijk al te laat is).

En vandaag was het mooi weer, die smoes verviel dus alvast.
Ik had nog een ander paar staan dat nieuwe hakken had gekregen en opgeborgen moest voor de winter. Bleek dezelfde kleur te zijn als die nieuwe schoenen. Ik heb ze allebei gepoetst. Het is niks, maar ik ben er heel tevreden over. Nu eens kijken of ik dit tot een maandelijkse gewoonte kan maken (vaker is niet realistisch). Eens kijken of het helpt als ik een taak opneem in Outlook.

Terugkijken

Het is bijna december en de neiging om terug te kijken wordt met de dag sterker. Niks mis mee om deze tijd van het jaar, vind ik altijd. Ik probeer dat altijd wel op een positieve manier te doen. Natuurlijk, de nare dingen mogen ook aandacht hebben, ik negeer ze zeker niet.

Maar waar ik altijd veel aan heb is een lijst van successen van het afgelopen jaar, de dingen die wel goed zijn gegaan. Ik zet er altijd minstens 50 op de lijst. Dat lijkt veel, maar als je eenmaal bezig bent dan heb je er zo 50 of meer. Je hebt successen in je privéleven, zakelijk, sociaal. Maar je privéleven bestaat ook weer uit meerdere onderdelen: relatie, familie, schoonfamilie, eventuele kinderen. Alles wat je dit jaar positief hebt bijgedragen aan je relatie is een succes. Zakelijk kun je ook heel wat onderwerpen bedenken: welke projecten heb je afgerond? Welke zakelijke relaties heb je gelegd? Heb je een rapport geschreven of een idee gelanceerd? Een workshop georganiseerd? De mogelijkheden zijn eindeloos.

Het fijne van een lijst met successen is dat je er door in een positieve stemming komt. En daardoor wordt het ook veel eenvoudiger om voor het komende jaar positieve doelen te formuleren. Ik ga er het komende weekeinde maar eens lekker voor zitten.

In beweging komen

Vandaag had ik zo'n dag dat ik eigenlijk nergens zin in had. Het was een drukke week, ik was vier avonden naar het cabaretfestival Cameretten en vrijdag en zaterdag lag ik zo laat in bed dat het weer vroeg was.

Dus vandaag eerst uitgeslapen en daarna nergens zin in. En dan is het ook nog zo'n regenachtige zondag waarop het om vier uur 's middags al donker wordt.

Je kunt 2 dingen doen: er aan toe geven en lekker niks uitvoeren, een beetje voor de tv hangen, misschien een stukje in de krant lezen of in een tijdschrift.

De andere optie is om jezelf uit de sloomheid te trekken en gewoon iets te gaan doen. Het is altijd al lastig om in beweging te komen, maar als je zo brak bent is dat extra lastig. Het kost gewoon veel energie om jezelf uit de onbeweeglijkheid te sleuren. Maar aan het eind van de dag heb ik het toch gedaan en ben ik nog even aan het werk gegaan, heb ik wat spullen afgehandeld en opgeborgen. En natuurlijk voel ik me nu een stuk beter, want zo gaat het altijd. Jezelf omhoog sleuren gaat gepaard met een hoop weerstand, maar als je het eenmaal gedaan hebt, dan geeft dat altijd een beter gevoel dan op de bank blijven hangen.

Opgeruimde cadeaus

Cadeaus geven is één van de leukste dingen die er zijn. Maar ik vind het ook altijd wel weer jammer als ik mensen iets geef wat ze nergens kwijt kunnen. Een goed middel hiertegen is om iets te geven dat geen ruimte inneemt: een bon om samen naar de bioscoop te gaan of uit eten, een bon voor de schoonheidspecialiste of een proefles koken of yoga.

Nog leuker is het als je iemand ook nog ruimte kunt besparen, bijvoorbeeld met een abonnement op de bibliotheek. Je moet natuurlijk wel een beetje het idee hebben dat diegene dat ook echt leuk vindt. Het voordeel is dat je zoiets makkelijk in elke surprise kunt verwerken en in je gedicht kun je heel simpel ingaan op de verzamelwoede van degene die het cadeau krijgt. Of je gaat in op de ruimte die je er mee bespaart.

Ook handig is het om iets te geven waarvan je zeker weet dat het wordt opgebruikt. Het juiste geurtje of iets lekkers (voor in bad of om op te eten) doen het altijd goed.

En als u dat krijgt: gewoon gebruiken en niet laten liggen, omdat het zo mooi of duur is.

Vertraging

Ik had me voorgenomen om nooit over de NS te schrijven, want wat valt er nog over te zeggen? Als je met de trein gaat, dan heb je soms vertraging, zoals je met de auto soms in de file staat. En als ik mijn collega's hoor, dan zijn er heel wat meer files dan treinvertragingen.

Vooruit, één keer dan schrijf ik er over in mijn blog.
Gisteren was het weer zo ver. Ik was al laat, want ik had wat langer doorgewerkt, we zouden even snel iets gaan eten bij het station van Rotterdam. Maar daar kwam het niet van, want bij Amersfoort kon ik niet verder richting Rotterdam. Wisselstoring. In dit geval kan ik dan via Schiphol, dat kost me normaal gesproken een half uur extra.

Wat doe je dan? In dit geval kon ik me er snel bij neerleggen gelukkig. De eetplannen moesten wel gewijzigd, toen weer niet en toen toch weer wel. Lang leve sms.

Wat ik maar wil zeggen is: probeer in dit soort gevallen kalm te blijven en verspil geen energie aan dingen die je toch niet kunt veranderen. Wees flexibel: pas je plannen aan de omstandigheden aan. En zorg dat je genoeg te lezen bij je hebt in de trein.

Praktisch dromen

Gisteren was ik bij een workshop van Steve Core, een coach en trainer. Het ging over dromen. Niet dromen die je 's nachts hebt, maar dromen over de toekomst. In deze tijd van het jaar is dat een prima bezigheid.

De workshop begon er mee dat je successen ging opschrijven. Daardoor kom je al in een positieve stemming. Vervolgens gingen we die successen ook nog aan elkaar vertellen. Nog meer positieve energie. En in die stemming gingen we ons voorstellen hoe het er over 2 jaar uit zou kunnen zien. In dit geval ging het over ons bedrijf, maar het kan natuurlijk over van alles gaan. Als je zo optimistisch bent, dan ga je vanzelf ook optimistische doelen stellen en krijg je er helemaal zin in. Aan het eind van de workshop gingen we er acties bij bedenken: wat ga je voor de Kerst doen om je doelen te bereiken. Zo maak je het meteen heel concreet. Praktisch dromen, zeg maar.

Inspirerend, ik kan het iedereen aanraden om er eens voor te gaan zitten en de successen van het afgelopen jaar op te schrijven, werk, privé, maakt niet uit. Dat zijn er echt meer dan je denkt. Het is goed om je eens te realiseren wat je allemaal wel bereikt hebt in plaats van wat niet. Vanuit je successen kun je dan heel makkelijk de stap maken naar doelen voor het komende jaar, die aansluiten op die successen. Aanrader.

Kerstplanning (2)

Ik had al verteld dat we het eten geregeld hebben en dat we ook weten wanneer we bij wie zijn. Dat is al heel wat.

Het volgende item: cadeaus. Geven we wel of niet cadeaus en hoeveel gaan we er aan uitgeven? Mijn vriend en ik hebben eigenlijk de afspraak dat we geen cadeaus geven, tenzij we echt iets origineels weten. Maar we weten ook dat de kans groot is dat onze familie wel met iets komt aanzetten als we niets afspreken. Dat is dus de eerste actie: overleggen hoe we het gaan doen. En dan is het zaak om iets te gaan bedenken. In elk geval maar eens rondkijken, voordat het echt druk wordt in de winkels.

Denken als een opgeruimd persoon (2)

Vorige week schreef ik dat ik als opgeruimd persoon een interne motivatie heb om op te ruimen en daardoor voelt het niet als moeten.



Wat mij ook enorm helpt is dat ik opruimen niet zie als iets wat losstaat van andere activiteiten. Als ik een activiteit doe, dan ruim ik daarna mijn spullen op, anders is de activiteit niet afgerond. Dus als ik ga strijken dan ruim ik daarna de strijkplank op en later (als hij is afgekoeld) de stijkbout. Als ik de post openmaak dan gooi gelijk bij het oud papier wat er weg kan en de rest leg ik op de plek waar ik het af ga handelen. Als ik gewassen heb dan vouw ik meteen de was op en leg ik in de kast wat in de kast hoort.



Zoals een ober alleen maar nieuw eten kan serveren als hij eerst de tafel heeft afgeruimd, zo begin ik alleen aan iets nieuws als ik de spullen van de vorige activiteit heb weggeborgen. Daar denk ik niet eens over na.



Als je dat niet vanzelf doet, dan moet je er natuurlijk wel over na denken. Maar het is iets wat je kunt leren. Waarschijnlijk heeft iedereen wel een bepaalde situatie waarin je het al wel doet, zoals de tafel afruimen of je tanden poetsen. Dan kan het ook in andere situaties.

Vooruit denken

De komende dagen ben ik behoorlijk druk en veel van huis. Gelukkig heb ik vandaag nog om wat dingen voorbereiden. Dat betekent in dit geval: drie workshops voorbereiden en zorgen dat daarvoor alles klaar staat, mijn tas klaarzetten voor de treinreis van morgen en vooraf bedenken wat ik aan ga trekken tot en met woensdag.

Verder zorgen dat ik iets te eten heb voor de komende dagen. Normaal bereid ik ook wel dingen voor, maar meestal doe ik dat 's avonds voor de volgende dag. Nu is het handig om 3 dagen vooruit te denken. Dat kost even wat tijd, maar als het goed is lopen de komende dagen daardoor een stuk soepeler. Als ik laat thuis kom, dan wil ik zo snel mogelijk gaan slapen en niet nog eens spullen klaar gaan zetten voor de volgende dag. Zo maak ik het mezelf zo gemakkelijk mogelijk in drukke tijden.

Meer doen door niets te doen

Gisteren schreef ik dat ik vandaag niets wilde gaan doen. En gevoelsmatig heb ik dat ook gedaan. Maar ik heb daardoor juist van alles gedaan: een hele stapel strijkgoed weggewerkt en mijn kranten- en tijdschriftenmand doorgelopen (resultaat: ongeveer 10 kilo oud papier). Daarnaast nog wat kleine acties die al heel lang op mijn lijst stonden, zoals een dvd die ik wilde opsturen en foto's back uppen.

Soms werkt het zo: als je de druk er af haalt en gewoon kijkt wat er gebeurt, zonder actielijst, zonder dat je je iets hebt voorgenomen, dan doe je juist al die dingen die waren blijven liggen. Gewoon omdat het niet hoeft.

Verwendag

Het gaat steeds beter met mijn bedrijf. Dat is natuurlijk fijn. Maar het betekent ook dat ik veel aan het werk ben. Werk dat niet echt voelt als werk, maar toch (ik vind het namelijk erg leuk, daarom ben ik er ook aan begonnen).

Met een eigen bedrijf moet je erg oppassen dat je niet altijd aan het werk bent. Soms moet je even heel bewust tijd voor jezelf inbouwen. En dus heb ik vandaag iets nieuws gekocht om aan te trekken en het nieuwe boek van één van mijn favoriete schrijvers (Terry Pratchett). Verder gaan we lekker uit eten vandaag. En ik maak dit blogje nog even af, maar daarna doe ik niks meer, misschien wel het hele weekend niet. Heerlijk.

In Holland staat een huis

Soms verbaas ik me er over hoe snel ons dagelijks leven eigenlijk veranderd is. Laatst was ik bij iemand die allemaal winkelinventaris had verzameld. Het meeste was van net na de oorlog. Toen had je nog heel veel kleine winkeliers. Een beetje dorp had wel 40 bakkers. Die bakten brood, maar ze hadden bijvoorbeeld ook varkens, die kregen het brood wat overbleef. En ze kwamen natuurlijk allemaal dat brood thuis bezorgen.Dat zou nu niet meer kunnen, 40 bakkers in een dorp. Daarvoor eten we niet genoeg brood. Thuisbezorgen kan trouwens ook niet meer, want de meeste mensen zijn niet thuis.

Het begrip huisvrouw bestaat ook nog niet zo heel lang, eigenlijk. Aan het begin van de twintigste eeuw had je nog dienstboden. Mijn oma, geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw, heeft nog zo’n betrekking gehad. Meteen na de lagere school kwamen meisjes in dienst van een huishouden van stand. Toen bedienden meer rechten kregen en de inkomensverschillen kleiner werden, verdween ook het meeste huishoudelijk personeel. Vrouwen gingen de taken in het huishouden zelf doen. Dat kon ook omdat de huizen kleiner werden en makkelijker schoon te houden waren.

Door de introductie van apparaten, zoals de stofzuiger werd dit nog eenvoudiger.Ingrid van der Vlis schreef er een vermakelijk boekje over: In Hollang staat een huis. Met mooie foto’s uit een niet zo heel ver verleden, waarin het huishouden het domein van de vrouw was en de man het geld verdiende. Korte teksten vertellen het verhaal van honderd jaar huishoudelijk werk, maar het is toch vooral een kijkboek. En daardoor erg leuk om cadeau te geven (In Holland staat een huis, Uitgeverij Scriptum, ISBN 978 90 5594 544 3)

Denken als een opgeruimd persoon (1)

Een tijdje geleden las ik een artikel in Psychologie Magazine over een methode om af te vallen. De methode was Amerikaans, dus je moest overal briefjes ophangen met de regels die je moest volgen. Eén van de uitgangspunten was dat je moest leren denken als een slank persoon.

Sindsdien vraag ik me af of dat ook zou werken met opruimen. Denkt een opgeruimd iemand anders dan een niet-opgeruimd iemand? En wat is dan het verschil.

Ik denk zeker dat het uitmaakt hoe je over opruimen denkt. Dus in deze en volgende postings probeer ik op een rijtje te zetten hoe een opgeruimd persoon denkt. Ik ben er zelf één, dus het lijkt makkelijk. En door mijn vak weet ik een beetje hoe een niet-georganiseerd iemand denkt.

Als eerste denk ik dat een opgeruimd persoon anders staat tegenover opruimen. Ik hoor vaak van klanten dat ze het idee hebben dat ze moeten opruimen. Omdat de buitenwereld het verwacht of omdat ze vinden dat het moet. En dat hebben ze dan vaak weer van huis uit meegekregen.

Het is niet zo dat ik het altijd heel erg leuk vind om op te ruimen. Maar ik heb geen last van weerstand. Ik zie het niet als iets wat moet, maar als iets wat er nou eenmaal is. Ik accepteer het dus gewoon. En dat is op een slechte dag.

Op een goeie dag dan vind ik het echt leuk om orde te scheppen en om dingen weg te doen, zodat ik weer ruimte krijg. Op goeie en op slechte dagen zie ik altijd het voordeel van opgeruimd zijn. Die voordelen vind ik zo groot, dat ik het opruimen ook graag doe. Ik heb dus een interne motivatie om op te ruimen, ik wil het zelf en ik heb niet het gevoel dat het van iemand buiten mij moet.

Willen in plaats van moeten, dat is in elk geval wat helpt om te denken als een opgeruimd persoon.

Kerstplanning

Ja, het lijkt nog ver weg. Misschien slaat de stress al toe als je dit bericht alleen al leest. Maar het is echt niet te vroeg om te plannen voor de kerst. Natuurlijk hoef je nog geen details te weten, maar het is wel handig om globaal te weten wat je gaat doen.

Wij zijn er uit, gelukkig. Eén dag bij mijn ouders eten en de andere dag uit eten met de andere kant van de familie. Maar dan ben je er nog niet, als je uit eten wilt, dan is het zaak om tijdig te reserveren, anders is het restaurant van je keuze misschien al vol. Dus begon de zoektocht naar een leuk restaurant, dat ook nog open is met Kerst.

Want dat blijkt dus niet zo vanzelfsprekend. De eerste paar restaurants die we belden bleken dicht te zijn. Het derde bood een menu dat naar onze smaak iets te uitgebreid was. Uiteindelijk hebben we iets gevonden en gereserveerd. Dat is dus alvast geregeld.

Tweerichtingsverkeer

Gisteren mocht ik, samen met Marcel mijn workshop Opruimen in gedachten geven. Een workshop geven vraagt concentratie en het helpt bij mij vooral als ik heel erg in het moment ben. Dan gaat het het beste. Gisteren was ik zo in het moment dat ik helemaal vergeten ben om foto's te maken, terwijl ik het toestel klaar had staan. Maar datgene wat er gebeurde had mijn volledige aandacht en het fototoestel is dan helemaal vergeten.

Hoewel het concentratie vraagt, is het niet vermoeiend. Voordat ik zelf workshops gaf, geloofde ik dat nooit, maar als het goed gaat is het tweerichtingsverkeer. Dan krijg ik ook heel veel energie terug van de deelnemers. Een mooi proces is dat.

Bloembollen

Het is alweer ruimschoots laat, maar we zijn eindelijk begonnen om ons balkon aan de winter aan te passen. Dat betekent in ons geval dat we de eenjarige planten uit de bakken halen, die bakken opnieuw vullen met aarde en bloembollen voor de lente.

Leeg halen geen probleem. Geen leuk werk, maar als je even bezig bent ook wel weer zo gedaan. Zo groot is dat balkon nou ook weer niet.

Maar het vullen hadden we niet goed voorbereid. We hadden geen tuinaarde en geen bloembollen. Dus moesten we omrijden om tuinaarde te gaan kopen. En het kwam natuurlijk ook helemaal niet goed uit dat we dat nu moesten doen.
En omdat we zo laat zijn, waren er bijna geen bloembollen meer te krijgen.

Dus nu heb ik een taak in outlook gezet voor september 2008: aarde en bloembollen halen. Als we dan het balkon winterklaar willen maken, dan hebben we tenminste de spullen in huis.

Ideale ruimte?

Het Ruimtelijk Planbureau heeft een rapport uit: De staat van de ruimte. Eerlijk gezegd wist ik niet dat we een planbureau hadden voor de ruimte. En uit het rapport blijkt ook eigenlijk wel een beetje dat er niet zo veel ruimtelijk gepland wordt.

En dan krijg je gekke dingen: over de inrichting van een winkelplein in het centrum wordt heel lang nagedacht en er wordt enorm veel geld aan besteed, kijk bijvoorbeeld naar het Eendrachtsplein in Rotterdam. Maar buiten de stad kan opeens alles en worden dus ook de meest lelijke dingen neergezet, zoals meubelboulevards en aanverwanten. Neem Alexandrium, puur functioneel en foeilelijk.

Op het platteland doen boeren hetzelfde: ze zetten kassen en varkensflats neer, maar als een particulier een huisje wil neerzetten of als een dorp wil uitbreiden, dan mag dat opeens niet. Terwijl stedelingen die naar het platteland trekken juist wel lekker gaan moestuinen en hobbykippen en -paarden gaan houden. En dat ziet er een stuk beter uit dan die kassen (hiermee jagen ze ongetwijfeld de boeren tegen zich in het harnas).

En dan hebben wij Nederlanders ook nog eens irreëele ideaalbeelden van dat platteland en van de verschillen tussen stad en platteland. Maar het platteland bestaat al bijna niet meer. En wegen zien we als een symbool van vrijheid, maar je kunt nog nauwelijks doorrijden. Van een weids uitzicht is ook al geen sprake meer, bijna overal kijk je aan tegen geluidsschermen en bedrijventerreinen.

Volgens het Ruimtelijk Planbureau moeten we dat ideaal maar eens loslaten en de werkeljkheid onder ogen zien. Ongerepte natuur bestaat niet, dus je hoeft ook niet heel veel geld uit te geven om landschap in de oorspronkelijke staat te brengen. Welke oorspronkelijke staat is dat? Boeren maken het landschap niet mooier, maar juist lelijker. En de scheiding tussen stad en land is grotendeels een illusie.

Ik denk dat er veel dingen in het rapport staan die de meeste mensen al weten, zoals vaak met dit soort rapporten. Maar misschien goed dat het nog eens op een rijtje wordt gezet. Verder lijkt het rapport mij vooral een pleidooi voor meer planning, die aansluit op de al bestaande ontwikkelingen. Voor een planbureau ook niet zo gek, natuurlijk om meer planning te willen. Dus beter nadenken over de randen van de stad en daar misschien ook eens iets bouwen wat om aan te zien is. Dat lijkt me een uitstekend idee.

Keuzestress

Het is blijkbaar een buzzword, keuzestress. Ik zag gisteren een beginnende cabaretière die het over keuzestress had. Ze wist niet meer welke tandpasta ze moest kopen en kocht ze daarom maar allemaal, voor de zekerheid.

Niet echt de oplossing, natuurlijk, maar als beeld wel grappig en ook begrijpelijk: zelfs voor zoiets simpels als tandpasta moet je tegenwoordig een heel onderzoek doen.

Oplossing? Blijf bij je bekende merk, waarvan je de smaak waardeert of kies voor één functie die je belangrijk vindt, bijvoorbeeld anit-bacteriële werking of versterking van het tandvlees. En laat je niet beïnvloeden door reclame of je omgeving. Echt slechte tandpasta is er eigenlijk niet, dus je kunt het ook nooit echt slecht doen. Laat dat een geruststelling zijn.

Herfst

Ik twijfel over mijn favoriete jaargetijde. Ik hou erg van de lente, vooral omdat dan alles weer tot leven komt. Maar de herfst is wel het mooiste jaargetijde. Nu zijn de kleuren geloof ik wel zo'n beetje op z'n hoogtepunt. Gisteren hebben we daar goed van genoten. Ook dat is opgeruimd: genieten van het moment en daar ook bewust tijd voor maken.

Laat

Te laat voor een verjaardag. Dom, dom! En je hebt nog wel zoveel mogelijkheden om jezelf er aan te herinneren: agenda, verjaardagskalender, mailprogramma en nog allerlei online services. Je kunt zelfs kaarten automatisch laten versturen. Maar nee hoor, ik doe dat allemaal niet. Ja, ik had het wel in mijn agenda gezet, maar de kaart niet op tijd geschreven en toen vond ik dat ik geen tijd had. Dan maar een ‘te laat’ kaartje gestuurd. Is tenslotte altijd nog beter dan niets laten horen.

Nieuwe schoenen

Nieuwe schoenen gekocht. Ik had van te voren bedacht dat ik korte laarsjes / hoge schoenen wilde, in het bruin en met een niet te hoge hak. Dit was één van die zeldzame dagen dat ik in de eerste winkel precies vond wat ik zocht. En ze zitten ook nog lekker.

Dan kun je natuurlijk doorgaan met zoeken, misschien is er ergens anders nog wel iets beters of iets wat net zo goed is, maar goedkoper. Maar als het over schoenen gaat, dan zit ik niet zo in elkaar. Deze voldoen precies aan de eisen die ik vooraf had gesteld. Meteen inpakken dus. Heerlijk

Tim Krabbé

Ik las een interview met Tim Krabbé over zijn nieuwe boek, Marte Jacobs.

Hij gaf aan dat hij twee computers heeft: een leuke computer, met internet en spelletjes en dergelijke en een serieuze computer. Op de serieuze computer schrijft hij alleen en verder doet hij niets. Een goede manier om te zorgen dat je niet afgeleid wordt.

Ook grappig dat hij op sommige vragen gewoon geen antwoord geeft, bijvoorbeeld over zijn broer Jeroen. Dat vind hij onbehoorlijk. Waar vind je dat nog?

Vuilniszak

Nooit leuk: de vuilniszak naar buiten. Ik woon in de stad en wij kennen geen gescheiden afvalinzameling. Dus hebben we nog gewoon een vuilnisbak. Gelijk de uitgebloeide bloemen weg en even de koelkast checken of er nog iets in ligt wat eigenlijk weg moet.

Opruimen met enneagram

Iemand wees me weer op het enneagram. Een model waar ik altijd een beetje moeite mee heb gehad. Negen menstypen is te veel om te onthouden en te weinig om iedereen onder te verdelen. Bovendien gaat het model uit van negatieve basisemeoties zoals angst en woede. Ook daar wordt ik niet erg blij van.

Maar toch..., als ik nu de negen typeringen weer eens doorlees dan herken ik wel dingen. Dingen van mezelf en van mensen die naar mijn workshops komen.

Neem De perfectionist. Iemand die prima zou moeten kunnen opruimen: houdt van structuren en orde scheppen. Die ziet dus prima hoe het moet. Alleen, de perfectionist doét het vaak niet. Want het kan toch niet perfect, er is niet genoeg tijd om het helemaal goed te doen, ik maak eerst nog maar een lijstje.

Ja, nu ik met de blik van organizer kijk naar de negen enneatypes herken ik veel. Misschien kan ik er toch iets mee. Ik denk dat ik zelf een type vijf ben, de waarnemer, met perfectionistische trekjes, dat wel. Dus zo'n model kan me heel goed helpen om dingen te strucureren en te begrijpen, want dat is wat de waarnemer wil. Ik ga er maar eens verder mee, misschien binnenkort in dit theater: opruimen met enneagrammen.

Elephantparade

Hier in Rotterdam staan nog tot begin november overal olifanten. Ze zijn door verschillende kunstenaars beschilderd en soms geadopteerd door bedrijven. Vandaag heb ik lekker door de stad gebanjerd en foto's gemaakt van die olifanten. Op 17 november worden ze geveild in Diergaarde Blijdorp en het geld gaat naar olifantenprojecten in Azië. Maar tot die tijd kunnen wij er van genieten.

Voor mij helemaal geweldig, want ik heb iets met olifanten. Ik weet niet precies waarom, maar de dieren fascineren me. Ik heb nog niet alle fanten van de parade gefotografeerd, dus de komende week ga ik nog eens op expeditie.

Meer info op http://www.elephantparade.nl/.

boodschappenritueel

Wij doen op donderdag altijd de boodschappen. Nou ja, eigenlijk doet mijn vriend het. Heerlijk is dat. Maar voordat die boodschappen gedaan kunnen worden, bespreken we eerst de komende week: wie is er wanneer thuis en wanneer eten we samen? Dan weten we wat voor maaltijden we nodig hebben. Vervolgens gaan we per dag bepalen wat we gaan eten. En dan maken we het bijbehorende boodschappenlijstje. Een heel ritueel dus. Maar het levert ook een hoop op: de rest van de week hoeven we er niet meer over na te denken (nou ja, meestal tot dinsdag, een hele week halen we meestal niet).

Slaap

Van zondag op maandag slaap ik vaak slecht. Ik denk dat het komt omdat ik uit mijn ritme ben geraakt in het weekend. Typisch geval van te laat naar bed en te laat opstaan. En nu moet ik opeens weer vroeg gaan slapen, omdat ik de volgende dag vroeg op moet. Daarvan raakt mijn bioritme in de war.

Daar komt nog bij dat ik van nature niet iemand ben die vroeg wil gaan slapen. Ik vermoed dat dat de omschakeling extra lastig maakt. Maar nu begrijp ik dat het niet uitmaakt of je goed of slecht slaapt, het gaat er vooral om hoelang je slaapt. En dat moet dan niet te kort en niet te lang zijn. Bij voorkeur niet korter dan zeven uur en niet langer dan acht uur. Dat mikt nogal nauw. Als je korter of langer slaapt dan heb je blijkbaar 20 procent meer kans om te overlijden.

Neurologen van de universiteit van Helsinki hebben hier over gepubliceerd in het tijdschrift Sleep van oktober. Op zich al geweldig dat er zo’n tijdschrift bestaat.

Voor de kans op overlijden maakt het dan wel niet uit of je goed of slecht slaapt, weinig slaap maakt je wel minder slim. Daar is Hiske van Duinen dan weer op gepromoveerd. En dat komt dan echt door het gebrek aan slaap. Koffie helpt wel .

Ik heb altijd begrepen dat je dood gaat als je niet slaapt. Maar als je dus te kort of te lang slaapt ga niet meteen dood, maar wel eerder. En als je een beetje wakker in je hoofd wilt zijn, dan moet je ook nog goed slapen. Dat wordt goed opletten de komende tijd om precies zeveneneenhalf uur te slapen. Waarschijnlijk maakt die gedachte me zo onrustig dat ik helemaal niet meer in slaap kom.

Interactie

Gisteravond mocht ik een workshop geven. Het blijft toch altijd mooi om te zien hoe de deelnemers elkaar kunnen helpen. Waar de één moeite mee heeft, daar heeft de ander een oplossing voor. Een mooie oplossing gehoord voor een weekmenu: als je het niet weet, volg dan Sonja Bakker, daar staan ook kant en klare menu's in. Ook handig als je niet hoeft af te vallen.

Ook een mooie manier om los te laten gehoord: tegen iemand vertellen wat een voorwerp voor je betekent, wat je er mee hebt meegemaakt. Daarna lukt het beter om het los te laten.

Dertien acties, twaalf te gaan

Nog steeds mooi weer en daar heb ik ook van genoten. Maar ook ben ik begonnen met de eerste actie van mijn actielijst voor de rest van het jaar. Ik maak tegenwoordig meestal een lijst voor ongeveer drie maanden vooruit. Daar staan niet alle lopende zaken op, maar de dingen voor de middellange termijn. Het is een lijst voor mijn bedrijf, dus er staan zaken op als workshops voorbereiden en nieuwe producten ontwikkelen. De huidige lijst loopt tot het einde van het jaar. Er staan een stuk of dertien acties op, dus als ik er grofweg elke week één doe, dan is de lijst afgewerkt met oudjaar. Vandaag de eerste actie gedaan, twaalf te gaan.

Indian summer

Vandaag nog weinig gemerkt van extra productiviteit. Het is gewoon veels te mooi weer. Eindelijk hebben we nog een stukje nazomer (je vraagt je af na welke zomer?). Dus vooral lekker op het balkon gezeten met krant en koffie. Daarna nog een stukje gewandeld en de herfstkleuren bewonderd. Soms moet je gewoon even alles laten liggen en genieten van het moment.

Suf

Gisteravond een feestje gehad, dat was nogal ver weg, 1.45 's nachts weer thuis. Ik kan dan nooit meteen slapen, dus ik lag pas rond 3.00 uur in bed. Gelukkig kon ik uitslapen. Alleen de glazenwasser dacht daar anders over. Die begon om 8.00 de ramen van de slaapkamer te lappen. We wonen hier nu bijna 5 jaar en die ramen zijn nog nooit gelapt. Uitgerekend deze ochtend moest dat gebeuren. Daarna nog maar een beetje geslapen.

Na zo'n korte nacht ben ik niet veel waard tegenwoordig. Vandaag dus het hoogstnoodzakelijke gedaan. Nou ja, een dagje niks doen is soms ook wel goed. Op het moment zelf merk je dat niet, zeker niet als je zo duf bent als ik nu ben. Maar vaak ben ik de dag of de dagen er na extra productief. Ik ben benieuwd of het dit keer ook zo gaat werken.

Waarom weggooien moeilijk is

Elke keer lukt het me weer niet om de stapels ongelezen kranten weg te doen. En een mooi tijdschrift wegdoen is nog lastiger, laat staan een boek. Ik weet natuurlijk dat het moet en ik doe het ook wel. Maar ik moet er altijd weer bewust moeite voor doen. Waarom is dat toch? Ik krijg er ook iets voor terug: een opgeruimd huis en een opgeruimd gevoel. Dat vind ik prettig. En als ik gewoon elke dag de krant weggooi of één keer per week de krantenbak opruim, dan is het helemaal niet veel werk.

Blijkbaar weegt de beloning (het opgeruimde gevoel) niet op tegen de inspanning die het kost. En dat kan dus niet de fysieke inspanning zijn, want die is niet erg groot, tenminste niet in eerste instantie. Als ik niets doe, wordt de inspanning steeds groter en maak ik het mezelf steeds moeilijker.

Wat is het dan wel? Zou het er mee te maken hebben dat wegdoen voelt als een verlies? En verlies telt minstens dubbel zo zwaar als winst. Dus het goede gevoel wat ik er aan over hou moet minstens twee keer zoveel opleveren dan het nare gevoel van wegdoen. Psychologen noemen dat verliesaversie. Het is dus niet genoeg dat de balans in evenwicht is. De positieve kans van de balans moet beter gevuld zijn om even zwaar te wegen.

Bij de kranten en tijdschriften bestaat het verlies uit mogelijk interessante artikelen. De winst is ruimte, maar dat is blijkbaar niet genoeg om het verlies te compenseren. Het wordt makkelijker als ik een tijdschrift weg kan geven aan iemand die het nog gaat lezen. Blijkbaar is de positieve kant, de winst groter dan wanneer ik het bij het oud papier gooi. Dan is de balans wel in evenwicht.

Het grappige is: op het moment dat ik me realiseer dat het zo werkt, is het ook weer iets makkelijker geworden om iets weg te gooien. Ik krijg dan zo’n gevoel van: ja, ik vind het lastig, maar dat is niet omdat het lastig is, maar omdat het zo in mijn hoofd zit. Dus mijn krantenbak is weer leeg, voor zolang het duurt.

Kiezen

Ik ben wel heel erg druk de laatste tijd. Ik heb besloten om me terug te trekken uit een groot project. Ik wil er heel graag aan meewerken, maar ik heb er eigenlijk de energie niet voor. De kans bestaat dat ik daardoor toezeggingen ga doen die ik niet waar kan maken. Daar wordt niemand blij van. Een hele opluchting om dat niet meer te hoeven van mezelf.

Rekeningen

Vandaag de administratie bijgewerkt, dat probeer ik wekelijks te doen: de te betalen rekeningen staan naast de computer en die zet ik dan klaar via internetbankieren. Ideaal toch, dat je gewoon een datum in de toekomst mee kunt geven.

Vooruitgang

Het is natuurlijk heerlijk dat je alles kunt regelen van achter je computer. Zo heb ik vandaag mijn financiën gedaan en ook die van een vereniging waarvan ik penningmeester ben. Bovendien heb ik een hotel in Londen geboekt (vliegtickets had ik al eerder geregeld) en een aantal routes uitgeprint voor een autorit later in de week. Als ik het zo opschrijf lijkt het een fluitje van een cent. En dat is het natuurlijk ook wel. Maar ik ben er wel zo weer een paar uur aan kwijt, al met al.

Ik weet het: dit kon vroeger niet en misschien had het me dan alles bij elkaar meer tijd gekost. Maar soms twijfel ik daar toch aan. Voorheen had de bank mijn overschrijvingen geregeld en het reisbureau de boeking. En ik had een rustige zondagmiddag gehad. Dus wat is nu handiger?

Baard

Eindelijk het boek van Leen Zevenbergen uitgelezen: En nu laat ik mijn baard staan. Het is managementboek van het jaar 2007. Er staan een hoop dingen in over plezier in je werk, creativiteit stimuleren en inspireren van mensen. Wat vooral blijft hangen is dat je tijd moet nemen om na te denken over je leven. Dat weet ik natuurlijk wel, maar je vergeet het zo vaak, het sneeuwt zo vaak onder in alle taken en taakjes van elke dag.

Open deur, ja! Daar staat het boek vol mee, maar wel open deuren waar in de meeste bedrijven niet genoeg mee gedaan wordt. Het kan geen kwaad om mensen daar af en toe aan te herinneren.

Powershoppen

Soms kunnen dingen snel gaan. Zoals vanavond, koopavond in Rotterdam. Ik wist wat ik hebben wilde: een draagbaar whiteboard in een tas met hengsel.
Ik ging naar de winkel en zag nog een paar andere leuke aanbiedingen: een vest, printerpapier en een chocolade Triviant (leuk kerstcadeautje).

Allemaal op dezelfde etage, allemaal in de aanbieding.
Ik geloof dat ik nog geen vijf minuten binnen ben geweest, inclusief afrekenen.
Binnen het half uur was ik weer thuis. Dat is nog eens efficiënt winkelen.

200 gram

Ik probeer altijd braaf mijn 200 gram groente per dag te eten, maar als ik het druk heb en weinig tijd heb om te koken, dan lukt dat vaak niet. Daar zijn natuurlijk tegenwoordig flesjes voor en vitaminepillen. Eerlijk is eerlijk, die gebruik ik ook wel eens. Maar vandaag ben ik aan de komkommer. Een stuk komkommer of een paar tomaten leveren al gauw weer wat grammen groente. En zoiets kun je gewoon tussendoor eten. Nog weinig calorieën ook. Ideale oplossing eigenlijk en een stuk goedkoper dan die drankjes.

Winterkleren

Nu het langzamerhand kouder wordt, wordt het al weer tijd voor de winterkleren. Tijd om de zomerkleding op te bergen. Ik heb zelf net gekeken wat er weg kan, omdat het kapot is of omdat ik het de hele zomer (weer) niet heb gedragen. Toch weer een vuilniszak vol. Wat naar de stomerij moet heb ik weggebracht, zodat het straks schoon de kast in gaat.

Kerstplanning

Kerstmis lijkt nog ver weg, maar als je bijvoorbeeld uit eten wilt, dan is nu een goed moment om te reserveren. Bedenk op hoofdlijnen wat je wilt doen met de kerstdagen: ben je thuis met je lief, nodig je mensen uit, ga je op bezoek? Van daaruit kun je verder plannen.

Nieuwe gewoontes

Maandag, begin van de week en ook nog begin van de maand. Kijk of je een nieuwe gewoonte kunt invoeren deze maand. Neem iets kleins, wat je eenvoudig kunt doen. Leg bijvoorbeeld ’s avonds alvast je kleding voor de volgende dag klaar, werk voortaan dagelijks de post weg.

Een kleine stap in makkelijker vol te houden en kan toch op den duur een grote verandering betekenen. Mijn voornemen is natuurlijk om dit blog dagelijks bij te houden.

Brusselse éclairs

Eén of twee keer per jaar ga ik met de trein richting Parijs met een overstap op Brussel-Zuid. Steevast ga ik dan naar Sam’s Café voor een koffie met een éclair au chocolat. Hoe lang de rij ook is, je wordt altijd binnen twee minuten geholpen. En de éclairs zijn altijd vers en romig.

Het is maar goed dat die dingen in Nederland niet verkocht worden. En als dat wel zo is, wil ik het niet weten. Eclairs horen namelijk bij die reis, bij het vroege opstaan en pas echt wakker worden op station Brussel-Zuid. Eigenlijk hoef ik niet eens een éclair als ik in Nederland ben, ik wil dat dat gevoel en die smaak gereserveerd blijft voor die specifieke situatie. Want dat hoort bij elkaar en dan is het lekker. Als ik elke week of elke dag een éclair kan halen, dan is de lol er af.

Barry Schwartz schrijft er over in zijn boek De paradox van keuzes. Stel je hebt een lievelingsrestaurant waar je één keer per maand gaat eten en waar je een lievelingsgerecht hebt. Laten we zeggen dat ze er een hemelse lasagne maken. Als de aan het begin van het jaar twaalf menu’s uit zou moeten kiezen, dan geef je waarschijnlijk zoveel mogelijk verschillende menu’s op. Een beetje variatie lijkt wel zo prettig.

Maar de kans is groot dat je daar spijt van krijgt. Als er maar genoeg tijd tussen de bezoeken zit, dan hoéf je helemaal geen variatie. Je wilt de meeste keren gewoon je lievelingsgerecht. Tenslotte is het alweer een maand geleden dat je die lasagne hebt gehad en je hebt er echt trek in.

Zo is het ook met de éclairs. Sam’s Café heeft nog meer fijn gebak, maar die éclairs zijn nou eenmaal mijn favoriet. En omdat ik er maar een paar keer per jaar kom, kijk ik niet eens naar het andere gebak, ik bestel meteen: koffie met een éclair. Het water loopt me in de mond.

Stel niet uit tot morgen..

Soms heb ik last van uitstelgedrag. Veel dingen handel ik meteen af, maar soms zijn er van die taken waar ik maar niet aan toe lijk te komen. Ik zie er tegenop of ik heb er gewoon geen zin in.

Als ik geluk heb dan lost het probleem zich vanzelf op. Maar meestal is dat niet het geval. Onlangs heb ik dat twee keer mogen ondervinden.

De eerste keer was met mijn laptop. De batterij was al een tijdje kapot en laadde niet meer op. Omdat ik meestal op een plek werk waar stroom is, had ik me daar niks van aangetrokken. Terwijl het toch een duidelijk teken is dat de laptop het begint te begeven. En jawel, een maandje geleden kreeg ik allerlei enge meldingen over memory-dumps. Opstarten duurde een half uur en dan moest ik nog maar afwachten of hij het deed. Natuurlijk op een moment dat ik het enorm druk had en tegen een deadline aan zat te werken. Eigen schuld, had ik hem maar eerder moeten vervangen.

En vorige week was het weer raak. Ik ben waarschijnlijk een van de laatste Nederlanders die nog inbelt via een modem. Mijn provider wil graag dat ik overschakel op adsl. Ik heb al een tijdje een pakket in huis en geprobeerd het te installeren. Dat lukte niet, hoewel iedereen mij verzekert dat het heel makkelijk is. Er moet dus een monteur langskomen. Maar dat is dan weer gedoe: ik moet een afspraak maken en daarvoor thuis blijven. Daar had ik geen zin in. Uitgesteld dus.

In de tussentijd onderhoudt mijn provider het inbellen via een modem niet meer. Er zijn regelmatig storingen. Vorige week duurde die vijf dagen. Vijf dagen zonder mail. En dat blijkt dan toch erg lastig te zijn. Gelukkig werkte het toen weer. En de monteur voor de adsl-lijn is besteld.

Moraal van dit verhaal? Uitstel leidt niet tot afstel, maar tot vervelende situaties op momenten dat je het niet kunt gebruiken.