vrijdag 21 maart 2008

Lentekriebels

Wat is dat toch met het voorjaar? Ik krijg altijd de kriebels, zin om oude dingen op te ruimen en nieuw te beginnen. Vandaag heb ik, ongepland, een hoekje opgeruimd wat me al lang dwars zat. Met spullen uit mijn vorige huis, vijf jaar geleden.

Aan het weer kan het niet liggen, het is koud en nat. Dus daar krijg je nog weinig energie van. Anders zou je zeggen dat de laagstaande zon al het stof van de winter laat zien. Maar er is nauwelijks zon. Toch wil je die spinnenwebben weg hebben. Meer dan anders.

Zou het instinct zijn? Reageren we op het feit dat het langer licht wordt? Zoals de bomen daarop reageren door nieuwe bladeren te krijgen, reageren wij door ons huis schoon te maken? Zoals de vogels een nieuw nest bouwen en de eenden elkaar achterna zitten, omdat het lente wordt.

Misschien is het nog het meeste een nieuw begin. Zoals de natuur begint aan een nieuwe cyclus, zo willen wij ook aan een nieuwe cyclus beginnen. Ruimte maken voor nieuwe dingen. Ons huis mooi en glimmend maken, lekker laten ruiken. Fris als het nieuwe groen aan de bomen.

dinsdag 18 maart 2008

Op zwart

Ik kom terug van een weekje vakantie en start vol goede moed mijn computer op. Niets. Nou ja, niets, hij begint aan de opstartprocedure en ergens halverwege stopt het. En begint hij weer opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Wat nu? Uit en aan zetten, stroom er af. Het helpt allemaal niets. Dan maar op zoek naar de opstart-dvd’s die ik ooit in het begin heb gemaakt. Waar heb ik die dingen gelaten? Er zijn een paar plekken waar die dingen kunnen liggen. En inderdaad, op één daarvan vind ik ze.

Een beetje bibberend stop ik ze in het dvd-bakje. Wat gaat er nu gebeuren en hoeveel ga ik kwijt raken aan bestanden? Gelukkig maak ik regelmatig backups van de belangrijkste bestanden. En voor de vakantie had ik dat ook gedaan.

Het blijkt dat je kunt kiezen hoe op te starten. De lichtste variant zou je bestanden moeten bewaren. Ik haal diep adem en druk op de bijbehorende knop. Na een hoop gekreun van de harde schijf geschiedt het wonder: mijn computer leeft weer. Dat is een hele opluchting.

De schade lijkt beperkt: want alle bestanden zijn er inderdaad nog. Wel moet ik diverse programma’s opnieuw installeren. Dat is minder. Vooral programma’s die je gedownload hebt. Dat is het geval met mijn virusscanner. Die moet ik opnieuw downloaden en daar heb ik een password voor nodig. Ik weet dat ik het heb uitgeprint. Maar waar is dat printje?

Dit keer helpt het niet om op de gebruikelijke plaatsen te zoeken. Dan maar ongebruikelijke plaatsen. Ik heb nog een paar op te ruimen stapels. En ergens daarin vind ik het. Ook dat weer gered.

Op het moment dat ik mijn draadloze usb-zender weer probeer te installeren lijk ik weer terug bij af: ernstige fout, computer uit. Dus daar zat het probleem. Vervanging van het ding blijkt de oplossing. Had ik dat maar eerder geweten. De gouden tip: schakel eerst alle randapparatuur uit als er iets mis is met je computer. Dat kan een hoop werk schelen.

Het is nu vier dagen later en ik ben weer een beetje op orde. Maar wat een gedoe. Het voordeel: ik weet nu in elk geval weer waar alle computerspullen zijn en ik heb ze meteen bij elkaar opgeborgen. Voor een volgende keer, die hopelijk nooit komt.

woensdag 5 maart 2008

Wind mee

Je vergeet het vaak, maar soms gaat gewoon alles ook wel eens goed. Wij mensen zijn zo geneigd om te kijken naar wat er niet lukt, dat je dat soort dagen maar al te snel vergeet. Bij dezen wil ik er graag eentje vastleggen.

Het was afgelopen maandag. Overdag werkte ik in Apeldoorn. Gewone dag, niets bijzonders, wel lekker opgeschoten. En niets bijzonders is vaak wel fijn, vind ik, dat betekent namelijk dat er ook geen paniek of andere ellende is. Een goede werkdag.

’s Avonds ging ik naar Herman Finkers in Rotterdam. Dat is altijd even stress: eerder vertrekken van het werk en dan maar hopen dat alles goed gaat. Maar alles ging dus goed, de treinen reden nu eens gewoon.

Okee, we waren een paar minuutjes te laat op het station, maar dat was niet zo erg. We gingen met de fiets naar het Nieuwe Luxor. En we hadden nog net tijd om onze zware tassen even thuis neer te zetten. Dat scheelt weer een stuk. Je moet tenslotte wel de Erasmusbrug over en die is steiler dan je denkt, dus elke gram telt.

Er waren winterse buien voorspeld. Er die waren er geloof ik ook wel, maar niet in Rotterdam. En het waaide ook nauwelijks. Dan is het dus wel een pretje om even door de koele avondlucht te fietsen. Vooral na een fijne voorstelling in een afgeladen en enthousiaste zaal.

Geluk? Dat is misschien een groot woord, maar fijn genoeg om me te willen herinneren.