Help, ik weet het niet meer!

Je kunt pas vooruit als je weet waar je staat

Momenteel weet ik het even niet. Ik ben nu ruim 5 jaar professional organizer. Ik heb veel workshops gegeven, klanten geholpen, een boek geschreven. En nu ben ik in verwarring. Niet dat ik organizing niet leuk meer vindt, dat is het niet.

In de jaren dat ik bezig ben met organizing heb ik me ontwikkeld van een organizer met praktische tips, naar iemand die van binnen en van buiten opruimt. Het woord opgeruimd in mijn bedrijfsnaam heeft steeds meer een dubbele betekenis gekregen: een opgeruimde omgeving en een opgeruimde stemming.

Momenteel noem ik me daarom life-organizer, omdat het meestal over veel meer gaat dan alleen over de spullen. Ik ben er van overtuigd dat de combinatie van organizing van binnen en van buiten het meeste effect heeft op je opgeruimde leven en dat je alleen op die manier blijvend opgeruimd kunt zijn.

Eigenlijk ben ik al een beetje zoekende sinds mijn boek Opgeruimd leven in je huis is uitgekomen. Daarmee werd een grote droom van mij werkelijkheid. En dat is geweldig, kan ik je vertellen.

Tegelijkertijd heeft het me ook een beetje doelloos achtergelaten. Ik had 'opeens' geen droom meer om na te jagen. Wat nu? Eerst was dat nog niet zo erg, ik genoot van het boek en alles wat ermee gebeurde. En dat doe ik nog steeds. Maar na een jaar genieten, wil je ook wel weer eens een stapje verder gaan.

Ik begin nu het donderbruine vermoeden te krijgen dat die stap er aan zit te komen. De laatste tijd neemt de onrust in mij namelijk toe en daarmee ook de chaos in mijn hoofd. Ideeën en mogelijkheden buitelen over elkaar heen, maar tegelijkertijd heb ik nog geen idee wat er uit gaat komen.

Niet weten maakt altijd onzeker. Ik weet dat deze fase erbij hoort, maar dat maakt het nog niet leuk. Het liefste wil ik zo snel mogelijk weten wat ik ga doen, wat ik ga veranderen, dan kan ik tenminste gericht aan de slag. Maar zover ben ik nog niet.

Als ik me onzeker voel en niet weet wat ik moet doen, ga ik altijd instinctief opruimen. Ik haal mijn boekenkast half leeg en doe een hoop boeken weg. Ik ruim oude dagboeken en oude schoolspullen op. Oude computers en de bijbehorende software en snoeren gaan de deur uit.

Hoe dat me verder helpt?

In elk geval word ik er minder gefrustreerd door. Lekker mijn kasten leeghalen helpt me van een hoop overtollige energie af, die ik even niet kwijt kan. En het is iets waarvan ik meteen het resultaat zie. Dat resultaat maakt dat ik me beter voel en dat ik het gevoel krijg dat ik toch nog een beetje controle heb.

Het geeft me tegelijkertijd de kracht om de onzekerheid over mijn volgende stap aan te kunnen. Het brengt als het ware het evenwicht terug: ik kan loslaten dat ik moet weten wat ik ga doen, omdat ik wel iets kan doen aan mijn omgeving.

Bovendien maak ik letterlijk en figuurlijk ruimte. Ruimte in mijn kasten, doordat er lege planken ontstaan. En ruimte in mijn hoofd, omdat allerlei oude ballast overboord gooi. Dingen van vroeger die niet meer bij me horen, doe ik nu ook echt weg. Daardoor ontstaat ruimte voor iets nieuws. Ik weet nog wel niet wat dat wordt, maar in elk geval ben ik klaar om het te ontvangen.

En misschien is het wel het allerbelangrijkste dat ik bepaal wat er nu bij me hoort. Welke spullen ondersteunen me in deze fase? Welke hebben een negatieve uitstraling voor me? Welke spullen kunnen weg, omdat ze bij activiteiten horen die ik zeker niet meer ga doen?

Welke periode kan ik nu echt afsluiten, waar ik dat eerder niet kon? Heel wat, zo blijkt uit de studiespullen die staan voor een deel van mijn eerdere carrière. En uit de dagboeken die weg mogen, die een groot deel van mijn jeugd beslaan.

Als je op een kaart wilt bepalen hoe je moet rijden om ergens te komen, dan zul je toch eerst moeten weten waar je bent, anders kun je onmogelijk de route bepalen. Zelfs als je weet waar je naartoe wilt, is het wel zo handig om je startpunt te kennen.

Ik weet dan nog wel niet precies waar ik heen ga, dankzij mijn opruimwoede weet ik wel weer precies waar ik nu sta. En dat is de beste uitgangspositie voor een nieuwe stap.

Ik hou jullie op de hoogte van mijn ontdekkingsreis.

Stop met opruimen

Beginnen aan een klus is vaak lastig, daar heb ik al vaak over geschreven. Maar waar je minder over hoort is stoppen. Terwijl dat soms net zo lastig kan zijn als beginnen.

Je zou zeggen je stopt als het klaar is. Maar wat is klaar? Daar kun je heel verschillend over denken. Is je bureau opgeruimd als er niet meer op ligt? Of mag er nog een stapeltje blijven liggen? Is je lade opgeruimd als alles wat er in zit in de lade hoort? Of moet het ook allemaal op volgorde liggen? En wat is die volgorde dan?

Neem deze column. Wanneer is die klaar? Ik kan er eindeloos aan sleutelen. Wat is de handigste tip? Hoe kan ik het beste beginnen? Wat is de beste titel? Kan ik het nog wat beter formuleren? Maar ik kan ook zeggen: het is klaar als ik een informatief stuk heb geschreven met minstens één handige tip er in.

In het eerste geval kost het me een halve dag om de column te schrijven. Ik peins eindeloos over het beste onderwerp. En dan doe ik heel lang over de opbouw en het bedenken van de beste tips. Ik leg de tekst nog eens weg om later te kijken of het beter kan. Ik bedenk nog een andere tip en verwerk die er ook in. Ik leg het nog eens weg. Voor ik het weet is het tijd voor de nieuwsbrief. Stress! Mijn verhaal is niet af. Misschien moet ik de nieuwsbrief maar uitstellen? Want het is nog niet helemaal goed.

Als ik bepaal dat het klaar is als ik een informatief stuk schrijf met tenminste één handige tip, dan gaat het veel sneller. Ik heb een idee, bijvoorbeeld perfectionisme. Ik ga er even voor zitten en bedenk een invalshoek. Ik schrijf het op. Dat kost me ongeveer een uur. Dan leg ik het even weg en kijk er nog eens naar. Ik verbeter een paar tikfouten en maak de volgorde iets logischer. Dan is het klaar.

Mijn doel is om een interessante column te schrijven, niet om het perfecte verhaal te maken met alle mogelijke informatie die ik maar kan vinden. Misschien bedenk ik later nog een goede tip, maar die kan ik altijd in een volgende column verwerken.

Wat ik hier doe is de 80-20 regel toepassen. Die regel zegt dat je met 20 procent van je inspanning 80 procent van het resultaat bereikt. Dat wil niet zeggen dat jullie slechte verhalen krijgen, maar wel dat jullie elke twee weken op tijd de nieuwsbrief ontvangen en dat daar altijd een column instaat.

Zelfs als ik een boek schrijf, dan pas ik deze regel toe. Natuurlijk denk ik dan langer na over de tekst, maar dat is meer omdat het een langere tekst is. Alles moet met elkaar kloppen en ik wil daar een uitgebreider verhaal vertellen. Maar ook daar geldt: op een gegeven moment is het klaar. Je kunt eindeloos aanvullen en verbeteren, maar dan komt het boek er nooit.

Ik zie het vaak gebeuren: mensen die niet beginnen met opruimen, omdat ze nog niet precies weten wat ze willen. Omdat ze eigenlijk eerst nieuwe kasten nodig hebben. Omdat ze eigenlijk meteen de hele kast willen doen, anders heeft het geen zin. Omdat ze dan ook meteen de muren willen schilderen, de kamer opnieuw in willen richten, een nieuwe lamp willen kopen. Omdat ze het perfecte opbergsysteem nog niet hebben gevonden. En ondertussen gaat de tijd voorbij en gebeurt er niets.

Als je dingen voor elkaar wilt krijgen, denk dan aan de 80-20 regel. Het is altijd beter om iets voor 80 procent te doen dan om niets te doen. Je administratie hoeft niet perfect te zijn, als je het maar bijhoudt. Je kleding hoeft niet op kleur te hangen, als alles maar in de kast hangt en ligt. Je hoeft je tijdschriften niet helemaal te lezen, lees alleen de belangrijkste artikelen. Begin dus met de eerste 80 procent. Als je dat gedaan hebt en er is tijd over, dan kun je altijd nog de laatste 20 procent doen.