zondag 16 februari 2014

Met muziek meer eenvoud

Afgelopen december luisterde ik naar de Top 2000 op Radio 2. Samen met nog heel veel anderen.

En dan vraag ik me af waarom zo'n lijst zo populair is.
Iedereen weet wat er komt en alle liedjes zijn bekend. Niks spannends, zou je zeggen.

Maar dan hoor ik Two Princes van de Spin Doctors. Een liedje dat me meteen terugvoert naar de tijd van de Avondspits met Frits Spits. Ik heb veel herinneringen aan dat radioprogramma. En ook aan die tijd: er gebeurde veel met mij en ik beleefde een hoop dingen voor de eerste keer. Goede herinneringen.

Even later komt Home on a Monday van The Little River Band voorbij. En in een flits weet ik weer hoe mijn vriend een keer een interview deed in het Hilton Hotel in Amsterdam. Hij belde mij op en zei: can you guess where I'm calling from? Zonder na te hoeven denken zei ik: The Amsterdam Hilton.

Op zo'n moment weet je dat je op één lijn zit (we zijn nog steeds bij elkaar).

Voor de mensen die het liedje niet kennen: dat is dus een stukje tekst van de The Little River Band, alleen is het dan The Las Vegas Hilton.

Daarna hoor ik ook nog Jan Klaassen de trompetter van Rob de Nijs. Dat is het eerste liedje waarvan ik me kan herinneren dat ik het op de radio hoorde. Ik heb er beelden bij van mijn moeder die met de grote schoonmaak bezig is. Blijkbaar vond ik het leuk om mee te helpen, want ik word blij als ik er aan terugdenk.

En dat zijn alleen nog maar de eerste 2 uur van de lijst. Ik heb het dan maar niet over alles wat er naar boven komt als ik iets (wat dan ook) van Sting hoor of van U2.

Zoveel herinneringen. En die zitten niet in spullen. Ze komen naar boven door muziek, een liedje, een artiest. Meer dan dat is er niet nodig.


Wil je genieten van je herinneringen met minder spullen? Kom dan naar de Landelijke Loslaatdag op 22 maart 2014. Er zijn Loslaatdagen in heel Nederland. Kijk hier welke bij jou in de buurt is en meld je aan, de toegang is gratis: www.loslaatdag.nl

woensdag 5 februari 2014

Opgeven om vol te houden

Als het je dan gelukt is om te beginnen met opruimen, dan is het volgende probleem: hoe hou je het vol? Beginnen is één ding, maar om steeds weer een stap te blijven nemen, dat lijkt bijna nog lastiger.

Je vertelt jezelf dat je 'gewoon' gemotiveerd moet blijven. Je denkt aan je wens en je doelen, daar waar je het allemaal voor doet. Je houdt je energie op peil. En nog lukt het niet. Je hebt al snel helemaal geen zin meer.

De oplossing is misschien verrassend, maar wel simpel: geef het op.

Geef het op dat je zin moet hebben, dat je gemotiveerd moet zijn om iets te doen. Doe het gewoon.

Tenslotte is het al lastig genoeg om die dingen te doen die je je hebt voorgenomen. Als je ook nog eens gemotiveerd moet zijn, dan werp je eigenlijk een extra barrière op: je wilt niet alleen een bepaalde taak doen, je moet het ook nog eens leuk vinden.

In feite is dat een extra stap. Nu ga je eerst aan het werk om 'zin te maken'. Dat kost al enorm veel energie. Die energie had je ook kunnen gebruiken om de taak te doen.

Enthousiast worden en gemotiveerd zijn is namelijk nog niet zo eenvoudig. Denken aan je doelen of jezelf positief toespreken is meestal niet genoeg. Je bent dan bezig om je emoties te beheersen. Je mag jezelf niet onprettig voelen, je onderdrukt het gevoel dat je geen zin hebt. En dat probeer je te vervangen door een positief gevoel. Maar dat werkt dus niet. Je kunt een gevoel niet zo makkelijk sturen.

Het werkt dus veel beter als je het gevoel erkent en dat er gewoon laat zijn. Dus dan heb je geen zin. Oké, maar je had je voorgenomen om die stapel uit te zoeken, je hebt daar tijd voor gereserveerd. Dus begin je er gewoon aan door het eerste blaadje te pakken en te bedenken wat je daarmee gaat doen.

Je werkt dus met het gevoel in plaats van tegen het gevoel. Daardoor kun je je ontspannen. Het is prima om niet zo gemotiveerd te zijn. Geen punt. Als je maar wel aan de slag gaat.

Dat lukt nog beter als je even wat afstand neemt en in beweging komt. Dus loop even naar een andere kamer, haal diep adem en loop dan weer terug naar je stapel. Neem dan de eerste stap die je verder helpt.

Het is hetzelfde als voor het eerst van de hoge duikplank springen: als je wacht tot je het niet eng meer vindt, dan spring je nooit. Het gaat er om dat je het eng vindt en toch een keer springt.

Probeer dus niet jezelf te motiveren en wacht niet tot je zin hebt, maar waag de sprong en ruim op. En doe dat elke dag weer. Zo begin je en zo houd je het vol.