Hou jezelf voor de gek en bereik meer

Iedereen heeft het druk, maar als kleine ondernemer heb je eigenlijk nooit rust. Er is altijd wel iets te doen. Natuurlijk geef je jezelf regelmatig vrij, jij bent namelijk de enige die dat kan doen. Maar veel dingen wil je gewoon doen, die zijn belangrijk voor je bedrijf: een e-book schrijven, een workshop ontwikkelen, een promotie-actie bedenken. Dat kun je niet zo makkelijk uitbesteden en bovendien vind je het ook leuk.

Als ik het druk heb, dan merk ik zelf ook dat ik leuke dingen minder leuk ga vinden. Ik ben druk, maar die geplande workshop komt er wel aan. En de nieuwsbrief wil ik echt de eerste van de maand versturen, maar dan moet er wel iets instaan. Waar zou ik nu weer eens over schrijven en wanneer doe ik dat? Eigenlijk heb ik helemaal nergens zin meer in en wil ik met mijn benen omhoog op de bank CSI kijken. Maar daar krijg ik later spijt van, eigenlijk heb ik nu wel tijd.

Herken je deze innerlijke dialoog een beetje? Je wilt iets doen wat eigenlijk best leuk is en het is ook eigenlijk verstandig om het nu te doen. Maar eigenlijk heb je nu geen zin en geen inspiratie. En eigenlijk weet je best dat dat gewoon een smoes is.

Wat ik dan doe is mezelf voor de gek houden. Dat kan namelijk. Ik zeg tegen mezelf: ik hoef alleen maar een onderwerp te bedenken voor de nieuwsbrief, ik hoef alleen maar een opzet te maken voor de workshop, laat ik even wat andere nieuwsbrieven doorlezen, misschien kom ik dan op iets. Maar dat is het enige wat ik hoef te doen.

Ik weet best dat dat niet het enige is. Maar ik weet ook dat dat artikel zo geschreven is, als ik eenmaal een onderwerp heb. En als ik een opzet heb voor die workshop, dan bedenk ik daar ook wel werkvormen bij. Want als je eenmaal begonnen bent, dan neem je meestal de volgende stap ook wel. En voor je het weet ben je vergeten dat je geen zin had en ben je gewoon lekker aan het werk.

Het gekke is, ik weet heel goed dat ik mezelf voor de gek hou, maar toch werkt het. Als ik mezelf vertel dat ik alleen maar de eerste stap hoef te nemen, dan gelooft mijn brein dat blijkbaar. En op die manier krijg ik een hoop gedaan. Een beetje dom, maar wel makkelijk.

Als ik het wegdoe heb ik het net nodig

Veel mensen hebben moeite om dingen weg te doen en daardoor is hun huis veel te vol geworden. Als ze dan een keer genoeg moed verzameld hebben en iets weg doen, dan lijkt het wel alsof ze het de week daarna net nodig hebben. Vervolgens durven ze helemaal niets meer weg te doen. Hoe zou dat komen? Ik heb drie redenen kunnen vinden:

1. Selectieve waarneming

- je denkt aan dit voorwerp omdat je het net in je handen hebt gehad en daarom zie je er een gebruiksmogelijkheid voor.
- je doet veel dingen weg die je nooit meer nodig hebt, maar er zijn er een paar die je vlak daarna inderdaad had kunnen gebruiken. Die paar vallen veel meer op dan de rest en die onthoud je dus ook.

Als dit je niet overtuigt, dan is er misschien iets anders aan de hand:

2. Je hebt gelijk

Als je iets wegdoet dan blijkt vaak later dat je het nog nodig hebt. In dat geval vind je het blijkbaar moeilijk om onderscheid te maken tussen dingen die weg kunnen omdat je ze niet gebruikt en dingen die je nog wel gebruikt. Verzin dan een objectief systeem om bij te houden wat je wel en niet gebruikt en sorteer daarna pas wat je wegdoet. Bijvoorbeeld kledinghangers omdraaien, papier stippen, alles in een doos stoppen of er juist uit halen als je het gebruikt.

Het is ook mogelijk dat je onvoldoende tijd neemt om te beslissen wat je weg wilt doen. Als je dan een keer aan het opruimen bent, dan ga je in je opruimwoede zo aan de slag dat je ook dingen wegdoet die je nog nodig hebt. In dat geval is het verstandig om steeds kleine beetjes op te ruimen en niet twee keer per jaar als een tornado door je huis te rennen. Bedwing die neiging en hou het beperkt tot bijvoorbeeld een uur of ruim per keer één kamer op.

3. Het gaat om een waarde, niet om de spullen

Je gevoel over die paar dingen die je onterecht wegdoet is zo sterk dat daar een waarde achter zit, die je misschien onvoldoende naar voren laat komen of erkent. Hou dan een tijdje in welke situaties je het erg jammer vindt dat je iets weg hebt gedaan (of denkt terug aan een paar van die situaties).

Dat kunnen bijvoorbeeld situaties zijn waarin je een ander had kunnen helpen als je dat stuk gereedschap, meubelstuk of folder nog had gehad. Je vindt het belangrijk om mensen te helpen. Dat is een prima eigenschap, maar die hangt niet zozeer af van spullen. Vraag je dan af hoe je ‘mensen helpen’ meer in je leven kunt integreren.

Durf te vragen

Ik ben nu al een tijdje bezig om een boek te schrijven, samen met Sonja Buijs. In dat boek beschrijven we onder andere dat er verschillende opruimtypes zijn, met verschillende opruimstijlen. Als het je niet lukt om opgeruimd te blijven, dan heb je waarschijnlijk je eigen stijl nog niet gevonden.

Er zijn dus veel wegen naar een opgeruimd huis. Maar er zijn ook overeenkomsten, dingen die je altijd helpen, ongeacht je opruimstijl. Bij alle opruimstijlen is er één belangrijke vaardigheid die je verder helpt: hulp vragen.

Om één of andere reden vinden veel mensen dit moeilijk, ikzelf ben geen uitzondering. Maar ik leer het steeds beter, bijvoorbeeld bij het schrijven van ons boek. Als ik het even niet meer weet, dan ga ik niet eindeloos zitten denken of veranderen op de vierkante millimeter. Ik zeg gewoon tegen Sonja dat ik het even niet meer zie, dat dit is hoever ik gekomen ben. Waar heb je anders een co-auteur voor? En dat werkt uitstekend. Een frisse blik geeft altijd nieuwe inzichten en daardoor kom je altijd een stap verder. Ik ben er van overtuigd dat het schrijven van het boek in mijn eentje meer dan twee keer zo lang zou duren en dat het maar half zo goed zou worden.

Dat geldt in veel gevallen: het gaat sneller en het resultaat is beter als je om hulp vraagt. Verstandelijk weten de meeste mensen dat ook wel. Maar toch heb je ergens ook de overtuiging dat het niet hoort om om hulp te vragen. Omdat je je eigen problemen op moet lossen, omdat je anderen niet lastig valt, omdat iedereen het al druk genoeg heeft, omdat hulp vragen zwak is, omdat het jouw verantwoordelijkheid is, omdat je het nou eenmaal beloofd had en beloftes, die hou je. Omdat, omdat…

Zo heeft iedereen een eigen reden om niet om hulp te vragen. En niet te vergeten is ons ingeprent dat kinderen die vragen worden overgeslagen. Maar hoe reageer je zelf als iemand je om hulp vraagt? Meestal vind je het helemaal niet erg, soms streelt het zelfs je ijdelheid. Oké, het komt je niet altijd goed uit en dan zeg je dat gewoon. Maar je vindt het waarschijnlijk nooit raar dat iemand iets aan je vraagt.

En als je zelf iets vraagt, wat is dan het ergste dat je kan gebeuren? Dat iemand nee zegt? Dat iemand je niet wil helpen? Nou, dan vraag je het toch gewoon aan een ander? Trouwens, hoe moeten anderen ooit weten waar je behoefte aan hebt, als je het niet gewoon vraagt? De meeste mensen kunnen geen gedachten lezen, dus als je je mond niet open doet, gebeurt er niets. Kortom: durf te vragen! Je zult verbaasd staan over het resultaat.