Goede voornemens les 6: samenvatting of: als je verder niets wil lezen, lees dan dit

Misschien vond je de verhalen over dromen en verlangens allemaal veel te ver gezocht en wil je ‘gewoon’ je huis opruimen. Maar je hebt je dat al zo vaak voorgenomen. Hoe zorg je dan dat je het nu wel voor elkaar krijgt?

Hiervoor de volgende tips:

1. Doe het gewoon, zoals hierboven al staat. Hou op met denken en ga aan het werk.

2. Deel het project op in stappen. Je huis opruimen wordt: de woonkamer opruimen, de zolder opruimen, de studeerkamer opruimen. De woonkamer opruimen wordt: de stapels kranten opruimen, de tijdschriften opruimen, de stapels post sorteren, video en dvd sorteren en opbergen, etc. Maak een plan met stappen die per stap niet meer dan een uur in beslag nemen. Doe dit in het begin voor 1 kamer, anders wordt het veel te groot. De rest hoef je nu nog niet te doen. Alleen die ene kamer.

3. Maak tijd voor het project. Bedenk wanneer je een uur gaat besteden aan organiseren, het mag ook een half uur of een kwartier zijn. Zet het in je agenda, minstens een keer per week. Kies een moment dat je veel energie hebt.

4. Schrijf of tik de tijden in je plan, bij elke stap de tijd en datum. Print je plan uit en hang het aan de muur.

5. Vertel je voornemen aan iemand, je partner of een goede vriend(in). Zorg dat die persoon je aan je voornemen houdt.

6. Geef jezelf na de eerste week een beloning. En weer na de eerste maand of als je eerste grote project (kamer) is afgerond.

Kortom: maak concreet wat je precies gaat doen, wanneer je dat gaat doen en wat je doel is.

Opruimen is een gewoonte, niet opruimen is ook een gewoonte en die leer je alleen maar af door bewust elke keer wel op te gaan ruimen. Ook als je geen zin hebt of vindt dat je geen tijd hebt. Net zolang tot je er niet meer bij nadenkt. In het begin kost dat moeite, maar na een tijdje denk je er niet meer bij na. Ook heel belangrijk: hou er rekening mee dat het na een tijdje mis gaat. Je hebt geen zin meer of je slaat een paar keer over. Accepteer dat en ga gewoon verder.

Goede voornemens les 5: wat ga je doen?

Nu heb je goede voornemens, maar je weet nog niet precies wat je gaat doen. Het helpt als je je voornemens zo concreet mogelijk maakt, zodat je weet welke actie je gaat ondernemen.

Neem mijn voornemen attenter zijn naar mijn familie. Eén van de dingen die ik steeds vergeet is verjaardagskaarten sturen. Meestal ben ik te laat en soms vergeet ik het helemaal. Dat wil ik graag veranderen. Dus ik ga de belangrijke verjaardagen in mijn agenda schrijven en ik ga ze in Outlook zetten. Dat laatste doe ik zo dat ik een herinnering krijg een paar dagen voor de verjaardag. Dan kan ik de kaart tenminste nog schrijven.

Wat betreft het milieu ga ik eerst maar eens iets eenvoudigs doen: alle gloeilampen vervangen door spaarlampen. Daar ben ik het afgelopen jaar al mee begonnen en daar wil ik mee doorgaan. Eerste actie is om een spaarlamp te kopen die past in de plafonnière in de badkamer.

Wat betreft de ontspanning heb ik als concrete actie om maandelijks een computerloze zondag te hebben. En wel elke eerste zondag van de maand. Dat hebben we al eens eerder gedaan en dat beviel goed.

Voor mijn bedrijf heb ik natuurlijk de langste lijst. Dat merken jullie vanzelf gedurende het jaar. Maar ik weet dat ik mijn doel bereikt heb als ik mijn financiële doelstellingen haal. Die ga ik dus volgen gedurende het jaar.

Het belangrijkste is dat je precies weet wat je gaat doen en wanneer. Als je meer wilt bewegen dan schrijf je dus op wat je gaat doen en op welke dagen. Bijvoorbeeld: alle werkdagen in de lunchpauze wandelen.

Goede voornemens les 4: en nu even concreet

Natuurlijk heeft niet elk voornemen te maken met je dromen. Soms wil je gewoon wat meer bewegen, een beetje gezonder eten of iets opgeruimder zijn. Een goede manier om die voornemens in beeld te krijgen is een mindmap.

Teken een cirkel in het midden: dat ben jij. Vanuit die cirkel komen allerlei takken: dat zijn de gebieden in je leven, je rollen. Je bent bijvoorbeeld moeder, dochter, werknemer, vrouw of vriendin van, je doet aan vrijwilligerswerk enzovoort. Vergeet niet je rol als jezelf op te nemen.

Als je alle rollen in beeld hebt, ga dan na aan welke van die rollen je dit jaar extra aandacht wilt besteden. Het is niet de bedoeling dat je voor elke rol een goed voornemen gaat bedenken, dan heb je straks wel tien goede voornemens. De praktijk leert dat het beter werkt als je je maximaal drie tot vijf dingen voorneemt.

Als je iets aan je droom wilt doen, dan staat dat er natuurlijk ook bij. En dan nog een aantal andere dingen.

Mijn lijstje zou er bijvoorbeeld zo uit kunnen zien:

1. Zakelijk: mijn bedrijf verder uitbouwen (dit is ook de droom waar ik aan werk)

2. Privé: attenter zijn naar mijn familie

3. Persoonlijk: meer tijd voor ontspanning

4. Sociaal: meer doen aan het milieu

Morgen: wat ga je dan echt doen om je voornemens waar te maken?

Goede voornemens les 3: hoe ging het afgelopen jaar?

Welke voornemens had je aan het begin van 2008 en welke heb je daarvan uitgevoerd? Als je bepaalde voornemens niet hebt gerealiseerd, kun je dan aangeven waarom niet? Probeer hier positief mee om te gaan, dus zeg niet dat je niet gesport hebt omdat je nu eenmaal lui bent. Misschien heb je niet de juiste sport gekozen of misschien wil je liever op een andere manier bewegen, bijvoorbeeld door in het dagelijks leven meer te wandelen of te fietsen.

Goede voornemens hebben de meeste kans van slagen als je ze voor het eerst hebt. Vorig jaar onderzocht Roos Vonk 2200 mensen en zij concludeert dat veel mensen last hebben van het ‘valse hoop syndroom’. Mensen nemen zich elk jaar hetzelfde voor, maar weten van binnen eigenlijk al dat het niet gaat lukken. (bron: nu.nl, 4 januari 2008).

Heb je ook van die voornemens? Is het afvallen of stoppen met roken? Meer bewegen? Opruimen? Ga na of het dingen zijn die je echt wilt doen. Of is het meer voor de vorm dat je je dit voorneemt? Wees dan eerlijk tegen jezelf en kies een ander voornemen. Of neem je gewoon niets voor, dat kan natuurlijk ook.

Als het iets is wat je wel wilt, dan helpt het misschien om het voornemen opnieuw te formuleren. Het werkt namelijk beter als je je voorneemt om iets wel te doen, dan om iets niet te doen. Dus afvallen is negatief en werkt minder goed, maar gezond eten zou wel kunnen werken.

Als opruimen je voornemen is, vraag je dan af of dat iets positiefs is voor jou. Veel mensen in mijn workshops vinden het opruimen zelf niet leuk, maar wel het resultaat. Dus wat is het resultaat voor jou? Wat wil je bereiken met opruimen? Een gezellig huis? Andere mensen kunnen ontvangen? Thuis meer rust vinden?

Goede voornemens les 2: maak je dromen haalbaar

Dromen is leuk, maar hoe nu verder? Tussen droom en daad staan vaak praktische bezwaren. Stel uw droom is om een wereldreis te maken, maar u heeft een baan en een gezin. Niet zo’n praktische droom.

De truc is om de droom te vertalen naar iets wat wel kan. Misschien kunt u niet een jaar lang de wereld over trekken. Maar misschien kunt u wel een maand naar uw favoriete bestemming. Of kunt u de wereldreis in gedeelten realiseren: elk jaar een stukje. Of misschien wilt u vooral graag in contact komen met andere culturen en kan dat ook in eigen land.

Nog een andere mogelijkheid is dat de wereldreis staat voor een ontsnapping aan uw huidige leven. Dan is natuurlijk de vraag waar u precies aan wilt ontsnappen en wat u daar aan kunt doen.

Eén ding is zeker: als het een droom is waar u iets mee wilt, dan zult u er iets aan moeten doen. Het vereist actie. Die actie hoeft in eerste instantie niet uw hele leven om te gooien. Toen ik wilde uitzoeken wat ik de rest van mijn leven wilde doen, ben ik begonnen met een dag minder werken. Zo maakte ik tijd om na te denken, te lezen en te schrijven. Ook toen ik mijn bedrijf startte ben ik drie dagen blijven werken.

Voor veel dromen kan het een goede eerste stap zijn om een cursus te volgen of om mensen op te zoeken die de droom hebben gerealiseerd. Hoe hebben zij het gedaan en hoe is het om het echt te doen?

Afgelopen jaar was er in Intermediair een serie over redacteuren die een dag of een week hun droomberoep gingen uitoefenen. Voor de meesten viel dat toch tegen. Ze kwamen er achter dat het toch niet zo leuk was als ze dachten. Maar ze hadden het tenminste geprobeerd. Je doel kan dus ook zijn om er achter te komen of je je droom echt wilt uitvoeren. Dat maakt het alweer een stuk eenvoudiger. En daarmee is het ook niet iets waarvoor je je leven om moet gooien. Het is meer een experiment, je gaat iets uitproberen. Iets waarvan je je altijd hebt afgevraagd hoe het zou zijn.

Goede voornemens - afvallen

Goede voornemens zijn ongezond omdat ze slecht gedrag in de hand werken. Dat zegt Ir. Yneke Vocking, voedingskundige en auteur van De Afvallers XXL.

Het idee is dat je denkt: 'in januari ga ik toch minder eten' of: 'in januari mag ik niks meer' en daarom neem je het er lekker van tijdens de feestdagen.

Niet doen dus. Niet handig om eerst nog die extra pondjes weg te moeten werken, voordat je met afvallen kunt beginnen (ten opzichte van je huidige gewicht).

De tips van Vocking: een lange boswandeling, een potje tennis op de Wii of al op 21 december beginnen met het nieuwe hardloopschema op de nieuwe loopschoenen, plan geen uitgebredie brunch en zesgangendiner op één dag-Je komt niet aan van één heerlijke maaltijd. Vooral het gesnaai de hele dag door laat het aantal calorieën op een dag flink uitschieten-Haal niks speciaals voor gasten in huis. De kans is groot dat je het zelf opeet.

Hou daar dus rekening mee, als je gaat lijnen, dan begint dat nu al, hoe vervelend je het misschien ook vindt. Maar is het niet ook heel vervelend om je opgeblazen en pafferig te voelen na twee dagen uitgebreid en veel te veel eten?

Goede voornemens: (niet) roken

Stoppen met roken houdt de gemoederen bezig. Kassa heeft onderzocht dat 'gewoon stoppen' het beste werkt, dus geen gedoe met nicotinepleisters of andere vervangers. Cold turkey, dus eigenlijk.

Wende Snijders probeert ook te stoppen, met hulp van een coach van De Volkskrant. Lees haar relaas op http://www.hartenziel.nl/artikel/dagboek_wende_snijders/

Morgen weer wat aanwijzingen van mij in de volgende les.

Goede voornemens les 1: dromen

• Ga op een rustige plek zitten en neem je dagboek of een schrift mee. Laat alle eerdere voornemens los. Laat nu je gedachten afdwalen. Wat zijn je dromen? Heb je iets wat je altijd al wilde doen? Dat kan zijn een opleiding, een boek schrijven, van baan veranderen, een wereldreis maken. Of nog iets heel anders. Voor mij was het een eigen bedrijf beginnen. Drie jaar geleden was dat er nog niet en heb ik me voorgenomen om het nu echt te gaan doen. Het jaar daarvoor had ik me voorgenomen om uit te vinden wat ik dan precies wilde gaan doen. Je voornemen kan dus ook zijn om je droom te vinden. Of om uit te zoeken waar die reis naar toe zal gaan of waar je boek over gaat of om onderzoek te doen naar het onderwerp van je boek. Wat is jouw droom? Misschien weet je meteen waar je altijd al van droomde. Maar voor veel mensen zal het moeilijker zijn om die droom terug te vinden. Vaak zijn we zo bezig met de problemen van alledag dat we onze dromen helemaal vergeten. Een paar tips om je je droom weer te herinneren:
  
• Ga na welke mensen je bewondert en probeer te ontdekken waarom dit zo is. Wat hebben zij dat jij niet hebt? Welke eigenschappen zijn dat? Welke bezigheden?
• Denk terug aan je kindertijd. Wat wilde je toen worden? Welke elementen daarvan spreken je nog steeds aan? Wilde je brandweerman worden vanwege de vrijheid of vanwege de sport? Wilde je lerares worden? Ga dan na wat je nu aan mensen kunt leren.
• Bedenk vijf alternatieve beroepen en laat je daarbij niet hinderen door wat je wel en niet kunt. Als alles mogelijk was, wat zou je dan willen doen? Bedenk vervolgens welke elementen uit deze beroepen je speciaal aanspreken. Zou je mode-ontwerper willen zijn, omdat dat creatief is of omdat je gek bent op stoffen? Astronaut vanwege het avontuur of de techniek?
• Heb je hobbies waar je een beroep van zou kunnen maken? Ga na of je deze hobbies kunt uitbouwen. Hou je van tekenen? Neem schilderles en wie weet kun je over een aantal jaren zelf les geven of schilderijen verkopen.
• Denk je in dat je miljardair bent, geld speelt geen enkele rol meer, alles is mogelijk. Je hebt zoveel geld dat een huis meer of minder nauwelijks uitmaakt en werken is nergens voor nodig. Je bent in de positie van Bill Gates of Warren Buffet. Denk groot. Wat zou je doen?

Stoppen met roken

Het rookverbod heeft een aardig neveneffect: meer mensen dan ooit zijn het afgelopen jaar gestopt met roken. Sinds mei al 1,1 miljoen mensen en de verwachting is dat daar deze maand nog eens 350.000 mensen bij komen, aldus Stivoro.

Niet alleen stoppen er meer mensen, maar de mensen die stoppen houden dat ook langer vol. Een kwart van de stoppers is nog steeds gestopt. In eerdere jaren lag dat percentage tussen de 7 en de 14 procent.

Zo zie je dat de omgeving je kan helpen bij je goede voornemens. Hoe minder je in de verleiding komt, hoe gemakkelijker een voornemen is vol te houden. In het geval van roken is er nu gewoon minder gelegenheid om te roken, je moet er meer moeite voor doen en je komt minder in de verleiding. En daardoor is stoppen minder moeilijk vol te houden.

Daarvoor heb je geen wetwijziging nodig, je kunt dit ook zelf organiseren. Een voor de hand liggende is geen snoep in huis halen, maar gezonde dingen als je gezond wilt eten. Als je dan trek krijgt, dan ben je gewoon niet in de gelegenheid om aan de chocolade of chips te gaan. En dan pak je maar een appel, omdat je toch iets moet. Zo maak je het jezefl gemakkelijker.

Goede voornemens: introductie

Voordat u begint met nadenken over goede voornemens is het goed om even terug te kijken op het afgelopen jaar. In december gebeurt dat altijd wel een beetje vanzelf. Door de feestdagen en de donkerte kom ik altijd al in een nadenkende stemming.

In deze periode vierden de Germanen de winterzonnewende. Op 21 december is het de kortste dag van het jaar, daarna neemt het licht weer toe, richting de lente. De periode van de zonnewende was daarom een periode van overdenking. De zon werkte niet en daarom de mensen ook niet. De Katholieke kerk heeft dit overgenomen in de vorm van de Advent.

Wat uw levensovertuiging ook is, het is een mooi gebruik om deze eindejaarsperiode te gebruiken om de dingen te overdenken.
Wat is er gebeurd in uw eigen leven en in uw gezin en familie? Zelf maak ik sinds een paar jaar een lijst met successen. Ik begin met minstens 25, maar als ik eenmaal in de stemming ben kom ik vaak wel tot 50 of meer.

Denk aan gebeurtenissen op het werk, in uw sociale leven, gezinsleven en voor u persoonlijk. Denk aan projecten die u hebt afgerond, een nieuwe cursus die u heeft gedaan, een kind dat heeft leren lopen, het vrijwilligerswerk dat u doet. Maar het kan ook zijn dat u uw relatie goed hebt onderhouden of elke week bloemen voor uzelf of uw partner hebt gekocht, uw huis goed hebt onderhouden of uzelf regelmatig een massage hebt gegund.

Het voordeel van deze lijst is dat u kijkt naar wat er goed is gegaan. Veel mensen hebben eerder de neiging om te kijken wat er allemaal niet gelukt is, maar daar wordt je niet vrolijk van. Het geeft een enorm goed gevoel om te kijken naar wat er wel is gelukt. Zo creëert u ook een positief uitgangspunt voor nieuwe goede voornemens. U heeft al een lijst bij de hand van dingen die gelukt zijn.

Decemberkoorts

Vanaf Sinterklaas is het bijna niet meer te vermijden, het gaat overal over het geven en krijgen van cadeaus. Zelf moet ik ook altijd oppassen dat ik er niet in meegesleurd wordt, in die hebberigheid.

Tot nu toe gaat het redelijk. Toegegeven, ik pas wel de vermijdingstactiek toe: ik kom zo min mogelijk in winkels. Met kerst geven wij elkaar wel iets, maar die dingen heb ik tot nu toe in webwinkels gekocht. Lekker vanaf mijn computer.

Op zich loop je dan nog steeds de kans om iets te kopen wat je niet van plan was, maar tot nu toe koop ik heel gericht. Ik heb iets gezien in een blad of in een nieuwsbrief en dat koop ik. Verder niets.

Zelf vind ik het moeilijker om de verleiding te weerstaan als ik midden tussen de spullen loop met een gezellig muziekje op de achtergrond en allerlei kerstversiering om me heen. Een paar foto’s op het scherm kan ik makkelijker weerstaan.

Dat pleit er trouwens ook voor om kerst- en sintinkopen al eerder te doen: voordat die versiering er hangt. Niet alleen is het minder druk, maar je kunt ook gewoon kopen wat je van plan was en het daar bij laten.

Goede voornemens

Het eerste onderzoek naar goede voornemens is alweer gedaan. Leuke dingen doen is dit keer het meest voorkomende goede voornemen, zo blijkt uit onderzoek van TNS NIPO. Het was wel in opdracht van een wijnmerk, ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft.

Leuke dingen doen komt dit jaar voor afvallen, gezonder leven en minder stressen. Misschien heeft het ook te maken met al dat gepraat over de kredietcrisis, dat mensen vooral toe zijn aan iets leuks.

Vanaf volgende week in dit blog: een cursus goede voornemens. Wat voor voornemens je ook hebt, hoe lukt het je om ze dit keer wel te realiseren?

Alles tegen de onrust

Voedingsdeskundige Meijke van Herwijnen schreef een boek over het verband tussen eten en onrust. Haar opvattingen over de oorzaken van te veel eten komen erg overeen met mijn opvattingen over (te) veel spullen verzamelen. Dat kan ook wel kloppen, want zoals Van Herwijnen zegt: ‘De één kiest eten als uitweg voor zijn onrust en wordt dik. Een ander kiest werken en wordt niet dikker, maar reageert eigenlijk op dezelfde manier.’ En weer een ander kiest spullen verzamelen of kopen, zou ik daar aan toe willen voegen.

Een mens is altijd bezig om pijn te vermijden en genot te vinden. En in onze maatschappij is het heel makkelijk om korte termijn bevrediging te vinden in eten of nieuwe schoenen. Je probeert daarmee pijn, onrust te dempen. Maar die onrust heeft natuurlijk niets te maken met die chocolade of met die schoenen. Die wordt door iets anders veroorzaakt.

De truc is om je daarvan bewust te worden en de onrust te voelen zonder meteen naar de korte termijnoplossing te grijpen. Want die korte termijnoplossing geeft ook alleen maar korte termijn bevrediging. En daarna steekt dezelfde onrust weer de kop op. Van Herwijnen: ‘Daarnaast zullen er altijd momenten zijn dat je ergens van ‘baalt’. Dat vervelende, ongemakkelijke gevoel. Op die momenten gaat je systeem uitvluchten verzinnen. Maar wat als je dat allemaal nou eens niet deed? Als je nou ‘ns gewoon op de bank ging zitten? Niet naar de koelkast? Dan misschien een kop thee zetten. Niet? Dan de afstandsbediening van de tv pakken. Ook niet? Dan de krant pakken, muziek op zetten of een boodschappenlijstje maken. Ook niet? Als je al je vluchtwegen hebt gelaten voor wat ze zijn, dan zit je op een gegeven moment midden in je onrust. Probeer nieuwsgierig te zijn naar wat er dan gaat komen. Uiteindelijk blijft er dan een gevoel over: je bent gewoon boos, gewoon verdrietig, bang of teleurgesteld. En het mooie is: het is maar een gevoel. Je hoeft er niets mee te doen. En na een tijdje trekt het weg. Je hebt het overleefd, zonder hulpmiddelen. Helemaal zelf. Dat geeft zelfvertrouwen.’

Lees het hele interview met Meijke van Herwijnen op www.simplifylife.nl. Haar boek heet Onrust en eten.

Meer door minder

Afgelopen week zag ik eindelijk An inconvenient truth. Tot nu toe had ik me buiten de hype gehouden, maar nu de film op televisie was, wilde ik toch wel eens zien waar iedereen het over had.

En inderdaad, zo heel spannend is het allemaal niet. Als je het nieuws een beetje volgt, dan weet je het meeste al. Evengoed is het altijd weer even schrikken als je het allemaal achter elkaar hoort.
Je natuurlijke reflex is: ik wil iets doen. En natuurlijk kun je aan de spaarlampen gaan en je huis isoleren, dat is helemaal geen gek idee. Maar in dit geval is er ook veel winst te behalen door juist minder te doen.

Denk bijvoorbeeld aan minder autorijden en meer fietsen. Minder willen en meer waarderen wat er al is. In deze decembermaand helemaal een goed advies. Maar je kunt dat ook interpreteren als minder willen doen, gewoon eens heerlijk thuisblijven en niets doen. In plaats van die dure vakantie. Zelf koken in plaats van duur uit eten. En natuurlijk minder spullen in plaats van meer. Knap eens iets ouds op of haal iets van zolder en geef dat een ereplaats.

Wat je ook zou kunnen doen: draai het eens om met kerst. Geef elkaar geen dure cadeaus, maar geef iets weg wat je al hebt. Misschien niet eens aan elkaar, maar aan de kringloopwinkel of de kerk. Doe eens dingen weg in plaats van meer je huis in te halen. Goed voor het milieu en voor je portemonnee.

Maakt meditatie georganiseerd?

Het wordt steeds duidelijker: mediteren is goed voor je. Je kunt tegenwoordig met hersenonderzoek aantonen dat je hersenen veranderen als je regelmatig mediteert. En die veranderingen lijken alleen maar ten goede te zijn.

Je krijgt bijvoorbeeld meer focus op wat echt belangrijk is. Dingen die de aandacht afleiden leg je gemakkelijker naast je neer. Logisch misschien als je je elke dag alleen concentreert op je ademhaling en je door niets laat afleiden. Want dat is wat je doet met mediteren: gedachten en gevoelens laat je voorbij gaan en je concentreert je alleen op het nu.

En dan krijg je als handig bij-effect dat je beter onderscheid kunt maken tussen nuttige en irrelevante informatie. Je kunt je beter focussen op wat je aan het doen bent, want dat is precies waar je steeds op oefent. En je kunt beter en sneller kiezen wat belangrijk voor je is.

Dat zijn precies vaardigheden die je ook prima kunt gebruiken bij organizing. Het zal dus gemakkelijker worden om te bepalen welke voorwerpen werkelijk van belang zijn voor je. Je kunt voorwerpen waarschijnlijk ook makkelijker loslaten, omdat je geleerd hebt de bijbehorende emoties en gevoelens los te laten. Ik geloof dan ook dat meditatie je kan helpen om georganiseerder te worden. Daarnaast word je er ook nog efficiënter, gezonder en gelukkiger van. Wat veel belangrijker is dan georganiseerd worden.

Misschien is het ook niet noodzakelijk om te mediteren. Iemand zei ooit tegen me: vroeger gingen mensen daarvoor naar de kerk. En wie weet maakt het niet zoveel uit hoe en waar je de stilte vindt, als je maar tijd maakt om stil te staan en stil te zijn. Van alleen hard doorwerken word je niet altijd georganiseerder en zeker niet gelukkiger. Oftewel: als je haast hebt, sta dan stil. Sta stil en luister.

Gebaseerd op Volkskrant, 15 november 2008

Kerst in november

Zoals gezegd was ik in Disneyland Parijs. Daar waren ze al helemaal in kerststemming. Volop versiering en muziek. Kerst begint daar een week na Halloween, dat is dus rond 6 november.

Dat is vroeg inderdaad, maar ook niet zo gek: als je op tijd begint met de voorbereidingen voor Kerst (en in ons geval ook Sinterklaas) dan is je decembermaand een stuk relaxter. Als je alle voorbereidingen al hebt gedaan, dan heb je meer tijd om te genieten van de kerstsfeer en van je gezelschap.

Dromen en doen

Walt Disney zei: als we het kunnen dromen, dan kunnen we het doen. Ik moest daar aan denken toen ik afgelopen week midden in die droom stond in Disneyland Parijs. Het idee van een attractiepark was ooit maar een idee. Een idee waar veel mensen niets in zagen. En daarvoor was het idee van een avondvullende tekenfilm ook al niet zo voor de hand liggend. Maar Disney deed het gewoon, maakte van zijn droom realiteit.

Ik moest daar aan denken omdat dit jaar ook voor mij een droom realiteit is geworden: vanaf 1 november ben ik full time ondernemer. Bijna drie jaar geleden begon ik met Opgeruimd Organizing als een bezigheid naast mijn werk in loondienst. Dat is ooit de stap zou durven wagen naar ondernemerschap was voor mij toen nog heel ver weg. Maar ik geloofde dat dit hetgeen was (en is) wat ik wil doen. Ik wilde mijn passie volgen en dus ben ik het gewoon gaan doen.

In het begin wist ik helemaal niet zo precies waar ik heen wilde. Maar ik wist waar ik kon beginnen, ik had een naam en daarmee kon ik een site gaan maken. Veel meer wist ik toen nog niet. Maar dat kwam vanzelf. Toen ik eenmaal de site had, kwam de nieuwsbrief en kwamen de workshops. En zo kwam er steeds iets bij, dingen die ik vooraf niet had kunnen bedenken. Sommige dingen droomde ik stiekem wel van, een column bijvoorbeeld. En die kwamen ook al snel op mijn pad.

En nu ben ik dus fulltime ondernemer. Ik weet iets beter waar ik heen wil, maar nog steeds niet helemaal. Dat blijft altijd een project in wording, het verandert namelijk steeds. Maar ook nu weet ik weer wat de volgende stap moet zijn: me helemaal voor 100 procent inzetten voor mijn bedrijf. De rest komt vanzelf.

Schoonmaken ≠ organizing

Woensdagavond zendt RTL4 De schoonmaakdiva van Nederland uit. In de NCRV gids van week 45 staat een interview met de diva’s. Het zijn dezelfde dames die voorheen Hoe schoon is jouw huis presenteerden.

Natuurlijk, schoonmaken hoort er bij. En als je georganiseerd bent is het eenvoudiger om schoon te maken. Maar er staan een paar dingen in het artikel die mij doen steigeren, die eigenlijk helemaal haaks staan op mijn eigen adviezen. Waarmee maar weer eens te meer duidelijk wordt dat schoonmaken en organizing zeker niet hetzelfde zijn.

De dames klagen er bijvoorbeeld over dat niemand tegenwoordig nog kan strijken. ‘(…) geen huisman of –vrouw weet nog raad met ouderwets katoenen goed.’ Ik vraag me dan af waarom dat erg is. Katoen is namelijk erg bewerkelijk om te strijken, je moet eigenlijk aan de gang met stoom om alle kreukels er goed uit te krijgen. Dus waarom zou je dat willen? Mijn advies is juist om zoveel mogelijk kleding te kopen die niet gestreken hoeft te worden en om zo min mogelijk dingen te strijken. Spijkerbroeken, dekbedovertrekken, droogdoeken, je kunt het allemaal zo de kast in doen. En als je een droger hebt, dan hoef je bijna helemaal niet meer te strijken, omdat alles zo netjes uit de droger komt.

Eén van de twee dames zegt dat ze om half vijf opstaat als ze om zeven uur ’s ochtends weg moet. ‘Want ik ga echt de deur niet uit voordat alles ‘glad’ is.’ Ze geeft gelukkig zelf ook toe dat ze een perfectionist is. En dat is nou juist iets wat ik klanten probeer af te leren. Leg de lat niet te hoog voor jezelf: doe meer met ongeveer. Netjes voor het oog mag ook en goed is goed genoeg. Maar nee, deze dame pepert ons nog even in dat we het allemaal niet goed doen. Heb je net dat schuldgevoel een beetje tot zwijgen gebracht, komt zij je nog eens vertellen wat je allemaal zou moeten doen om je huis schoon te maken.

Oké, ik moet toegeven, ze zeggen ook wel een paar nuttige dingen. Over schoonmaken: ‘Omdat het er nu eenmaal bij hoort. Net als opruimen. Wie niet opruimt, creëert chaos.’ En ook: ‘Denk na voordat je gaat schoonmaken, want echt voorbereiding is het halve werk.’ Dat geldt natuurlijk ook voor opruimen. En tot slot: ‘houd je huis leeg. Al die spulletjes en rommeltjes die mensen in hun huis verzamelen: ’t trekt alleen maar nog meer troep en stof aan.’ Zoals ik al schreef: als je georganiseerd bent is het eenvoudiger om schoon te maken en kost dat dus ook minder tijd. Waarmee ik overigens geen leeg huis wil voorschrijven, maar voor de meeste mensen geldt toch wel dat er best wat minder spullen in huis zouden kunnen staan.

Tip: één er in, één er uit

Een goede regel die je voor jezelf kunt instellen is: 1 er in, 1 er uit.
Elke keer als je iets koopt vraag je je af: ben ik bereid om hiervoor iets weg te doen? Het liefst een zelfde soort item: koop je nieuwe schoenen, dan doe je een paar schoenen weg; koop je een nieuw boek of een nieuwe CD dan doe je er ook één weg.

Effect: je denkt wel drie keer na voordat je iets koopt, je moet dan immers ook iets weg doen. Het gekochte moet dus beter of mooier zijn dan alles wat je al hebt. En je huis wordt niet voller, want voor alles wat er binnen komt, gaat er ook weer iets weg.

Het is een harde regel, maar het werkt wel. En regel zijn er natuurlijk om soms van af te wijken. Na een tijdje wordt het echter een gewoonte om bij elke aankoop te overwegen wat er dan weg zou kunnen. En alleen al het feit dat je er zo over nadenkt helpt een heleboel, zelfs al houd je je er niet altijd aan.

Gevonden voorwerp

‘Ik houd van overdadig roken en overdadig troep maken. Mijn vorige huisje in de Pijp, je kon daar amper naar binnen. Overal lagen scripts, vuile onderbroeken en pizzadozen. Mensen die op de thee kwamen, wisten niet hoe snel ze weg moesten zijn. Zelf stond ik daar een beetje glamoreus tussen alsof er niets aan de hand was. Het was een puberkamer: de troep stond symbool voor niet willen opgroeien en geen verantwoordelijkheid willen nemen. Nu heb ik een huis gekocht en gaat het goed. Ik heb echt de beslissing genomen: het is klaar. Nu ben ik groot. Ik heb een werkster voor drie uur per week. Alles is aan kant. Er ligt alleen in het midden van de kamer een meter post die ik nog moet openmaken en sorteren. Er is dus nog steeds iets in mij dat zegt: ik wil niet opgroeien! Als het over acteren gaat, heb ik wel veel discipline. Ik kan dingen laten omdat het goed voor me is: vroeg naar bed, gezond eten, zélfs weinig roken. Buiten het werk vind ik maat houden moeilijk. (…)

Toen ik 28 was, moest ik leren dat hij echt nooit meer terug zou komen. Vandaar mijn weigering om een vrouw te worden. Om mijn post niet open te maken. Dat is bijna een soort seksueel genot. In mij zit nog steeds dat meisje huilend op een steen.’

Halina Reijn, Maria, november 2008

Elephantparade Antwerpen

Vorig jaar schreef ik iets over de Elephantparade in Rotterdam. Tot mijn grote genoegen was er dit jaar een Elepahntparade in Antwerpen. Vanuit Rotterdam is dat niet zo ver. Dus zijn we afgelopen maandag naar Antwerpen gegaan, hebben we een fiets gehuurd en zijn we door de stad gaan fietsen langs de route van de olifanten. En zo hadden we een erg leuke dag.

De vele foto's die ik gemaakt heb, heb ik al overgezet op mijn computer. Van de Rotterdamse parade heb ik nu eindelijk een fotoalbum gemaakt. En van de Antwerpse doe ik dat ook meteen. Dan heb ik een leuke herinnering.

Nu maar afwachten waar de volgende parade is. Deze is nu alweer voorbij, volgende week zijn nog wel de kijkdagen. Dan staan alle olifanten bij elkaar in de Zoo van Antwerpen. Meer info op http://www.elephantparade.be/.

Geen mening

Gisteren las ik een artikel in De Pers, waarin een aantal 'bekende wijsheden' onderuit worden gehaald. Bijvoorbeeld dat een topsporter de top kan bereiken door te trainen. Natuurlijk moet je wel trainen om een topsporter te kunnen worden, maar uiteindelijk is het vooral een kwestie van aanleg. Hetzelfde geldt voor je gelukkig voelen. Je kunt daar wel van alles aan doen. Maar je basisgeluksgevoel is erfelijk. Daarom is het meestal minder erg dan we denken als we bijvoorbeeld gehandicapt raken door een ernstig ongeval. In het begin voel je je natuurlijk erg slecht, maar na een tijdje pas je je aan en keer je terug naar je basisniveau van geluk. Je omstandigheden bepalen hooguit 20 procent tot een kwart van je geluksgevoel.

Maar terug naar het artikel. Het ging ook over enquetes. En dat de uitkomst erg afhankelijk is van de vraagstelling. Als je vraagt of ontwikkelingshulp gelijk moet blijven of verhoogd moet worden, dan zegt tweederde ja.

Als je aangeeft dat Nederland meer ontwikkelingshulp geeft dan de meeste landen en dan vraagt of we onze ontwikkelingshulp aan moeten passen aan andere landen dan zegt tweederde dat we hetzelfde of minder uit moeten geven dan andere landen. Conclusie van het artikel: de meeste mensen hebben eigenlijk geen vaststaande mening over veel onderwerpen.

Ik vind dat wel bevrijdend. Zelf vind ik het namelijk ook vaak erg lastig om een standpunt te bepalen. Veel onderwerpen zijn van verschillende kanten te bekijken. En afhankelijk van welke kant je het bekijkt, kan mijn standpunt veranderen. Nu weet ik dat veel mensen dat hebben, ik hoor dus bij de meerderheid van de mensen. En dat is altijd een fijn gevoel.

Opruimen in crisistijd

Ook ik ontkom er niet aan: de crisis. Tot nu toe heb ik er niet over geschreven, maar nu moet het er toch van komen. Kan organizing helpen bij de kredietcrisis?

Die hulp kan alleen op individueel niveau zijn, laten we daar helder over zijn. Het meest voor de hand liggende voordeel is dat je spullen kunt verkopen of ruilen die je niet meer nodig hebt. Zo zorg je voor wat extra armslag.

En als je goed weet wat je hebt aan spullen, dan verspil je in elk geval geen geld aan onnodige aankopen. Sterker nog, je komt misschien allerlei dingen tegen die je vergeten was. Die dingen lijken weer als nieuw. Daardoor hoef je even niets nieuws te kopen, wat je uit de hoeken en gaten van je eigen huis haalt voelt al als nieuw.

Ook is het prettig om je financiën op een rij te hebben. Als je weet wat je zoal uitgeeft en waaraan, dan weet je in elk geval hoe je er voor staat. Je voorkomt bovendien dat je rekeningen te laat betaalt en je weet wat je uit kunt geven. Dat geeft een prettig gevoel. Misschien kun je wel wat bezuinigingen doorvoeren.

Op een wat ander niveau helpt het ook als je doelen helder voor ogen hebt. Dat helpt je om te kiezen waar je je tijd aan besteedt en waar je je geld aan uitgeeft. Zolang je je baan houdt is het niet nodig om te stoppen met uitgeven, maar het kan geen kwaad om je uitgaven meer gericht te doen. Dat geldt trouwens altijd, crisis of geen crisis.

Verder maakt het je crisisbestendiger als je structureel eenvoudiger leeft. En eenvoudig hoeft zeker niet hetzelfde te zijn als armoedig, integendeel. Het gaat er vooral om creatief om te gaan met de middelen die je hebt en bewust te kiezen. Bewust en kiezen, dat zijn de sleutelwoorden.

Alle reden dus om die uitpuilende kasten en die overvolle zolder juist nu aan te pakken.

Ontbijt

Vandaag is het nationale schoolontbijt van start gegaan. Een half miljoen kinderen op de basisschool krijgen een ontbijt aangeboden. Waarom is het belangrijk om te ontbijten?

Ontbijt legt een basis voor de rest van de dag: je geeft jezelf nieuwe energie om de dag te gaan beginnen. Als je niet ontbijt is de kans groter dat je later in de ochtend gaat snacken. Als je geen tijd hebt, dan hoef je natuurlijk niet meteen te eten. Maar neem dan bijvoorbeeld boterhammen mee naar het werk of ontbijt wat later. Als je maar zorgt dat je in het begin van ochtend iets gezonds binnen krijgt.

Je wordt er ook gewoon alerter van. Dus je kunt met ontbijt beter werken en als je thuis bent heb je meer energie om nou eindelijk dat (opruim) project eens op te pakken. Een ontbijt kun je dus maar het beste opnemen in je ochtendroutine.

Wijsheid van de massa

In 2005 schreef James Surowiecki het boek The wisdom of crowds. Dat kwam er op neer dat massa's meer weten dan individuen. Oftewel: als je veel mensen iets vraagt, dan is de kans groot dat de meerderheid het goed heeft. Of als je veel mensen vraagt om iets te schatten, dan zal het gemiddelde van die schattingen de werkelijkheid benaderen.

Je ziet dit fenomeen bijvoorbeeld bij Weekend Miljonairs: als de kandidaat het niet weet kan hij aan het publiek vragen om te antwoorden. Meestal heeft de meerderheid dan het goede antwoord. Maar regelmatige kijkers weten ook dat dit alleen werkt bij een bepaald soort vragen. Als het gaat over voetbal of soaps dan weten ze het meestal wel. De meerderheid van het publiek volgt blijkbaar het voetbal en de soaps. Maar als de vraag specialistischer is, dan kun je niet meer vertrouwen op het meerderheidsantwoord.

Toch maken ook grote bedrijven nu gebruik van dit principe. En daar is weer eens een mooi Engels woord voor bedacht: crowdsourcing. Een combinatie van crowd (massa) en outsourcing. Het komt er op neer dat je het publiek mee laat denken over een probleem of zelfs een probleem laat oplossen.

Dit was al eerder bekend van zogenaamde open source computerprogramma's. Linux is één van de bekendsten. Nu vragen grote bedrijven om een windmolen te ontwikkelen of een nieuwe tandpasta te ontwerpen. Er zijn al speciale sites voor waar je vragen kunt stellen als bedrijf zijnde.

Naar mijn idee heeft dit meer te maken met de wet van de grote getallen dan met wijsheid van de massa: als je veel mensen laat meedenken over een probleem, dan is de kans groter dat er iemand bij zit die een goed idee heeft. Twee weten meer dan één, noemden we dat vroeger. En duizenden weten nog veel meer. Slim van die bedrijven. Maar wijsheid van de massa is het niet.

Cijfers nee, plaatjes ja

Ons werkgeheugen heeft een capaciteit van ongeveer 7. Zonder geheugensteunjes kun je maximaal 7 willekeurige dingen onthouden, zoals getallen of boodschappen. Als je erg je best doet kom je tot 9 of 10. Maar dan moet je dat heel bewust gaan doen.
Telefoonnummers lukt dus nog net, vooral omdat je het begin vaak al weet. Dat alle mobiele telefoonnummers met 06 beginnen weet iedereen en het netnummer van Rotterdam of van je eigen woonplaats weet je ook al, dus dan hoef je nog maar 7 of 8 getallen te onthouden (niet dat iemand nog telefoonnummers hoeft te onthouden tegenwoordig, maar het gaat om het voorbeeld).

Wat blijkt nu? Plaatjes onthouden kunnen we veel en veel beter. Neurowetenschapper Timothy Brady liet mensen 3.000 afbeeldingen zien in 3 uur tijd. Elke afbeelding was maar 3 seconden zichtbaar. Daarna liet hij steeds twee foto's zien die een beetje van elkaar verschillen met de vraag welke van de twee ze al gezien hadden. De proefpersonen hadden minimaal 87 procent hiervan goed. Dat zijn ruim 2.600 plaatjes.

Dat is iets meer dan 9 of 10. Oké, er waren maar veertien proefpersonen en degene die het het beste deed kreeg daar geld voor. Maar toch, het verschil is zo groot dat het wel duidelijk lijkt dat we veel meer kunnen onthouden als we er een plaatje bij hebben.

Bekende geheugentechnieken maken hier trouwens ook gebruik van. Je kunt dan bijvoorbeeld heel veel onthouden door in gedachten een huis door te lopen en aan getallen of aan herinneringen voorwerpen te koppelen. Dus dat klopt wel met elkaar.

En hoef Ik me de volgende keer ook niet schuldig te voelen als ik wel iemands gezicht herken, maar de naam vergeten ben.

Tijdschriften opruimen

Veel tijdschriften zien er tegenwoordig er mooi uit. En dat maakt het moeilijk om ze weg te doen. Het zijn bijna boeken en die doe je ook niet weg.

Toch zijn tijdschriften tijdgebonden en uiteindelijk niet bedoeld om te bewaren. Zo heb ik een abonnement op de Happinez. En daar had ik nu al zo'n 3 jaar van liggen. Het is een dik tijdschrift, dus dat neemt een hoop ruimte in.

Ik ben begonnen met de oudste, dat is het makkelijkste: snel doorbladeren en er uit scheuren wat ik nog wil lezen of waar ik iets mee wil. Dan blijft er niet zo heel veel over. En als je eenmaal bezig bent, dan lukt het ook wel met nieuwere nummers. Nu heb ik alleen de laatste 2 nog en een mapje met artikelen voor in de trein. Scheelt toch zeker 30 centimer in mijn tijdschriftenmand.

Van miljonair naar bedelaar

Een Belgische man was bedelaar en werd drie jaar geleden miljonair door een erfenis. Nu is hij al het geld weer kwijt en bedelt hij weer in de Brusselse metro. Hij leende het geld uit aan vrienden en bekenden (en kreeg het blijkbaar niet terug) en investeerde in aandelen die nu niets meer waard zijn.

Hij geeft de schuld aan Bush en de kredietcrisis. En die zijn ook wel verantwoordelijk te noemen voor de daling in de aandelenprijzen. Maar ik denk toch dat dat niet het hele verhaal is.

Iedereen heeft andere ideeën bij geld. Positieve of negatieve ideeën. Geld geeft veiligheid of is juist smerig. Of je hebt het idee dat je het niet waard bent om veel geld te hebben. Sommige mensen hebben en houden geld, anderen zien altijd weer een manier om het kwijt te raken. Je kunt dan de wereldeconomie de schuld geven, maar het heeft ook met jezelf te maken. Met je ideeën over geld.

Eigenlijk gaat het helemaal niet over geld, maar over waar geld voor staat. Dat is waar je echt naar op zoek bent. Dus als je zekerheid zoekt, dan kun je nog zoveel geld sparen. Het zal je nooit genoeg zekerheid geven. Tot je je realiseert dat er geen zekerheid is in deze wereld en je het idee van zekerheid kunt loslaten. Dan is geld weer gewoon een middel om je doelen te realiseren en kun je er evenwichtig mee omgaan.

Zo vertellen we onszelf allemaal een verhaal over geld. Volgens de Amerikaanse schrijver Brent Kessel zijn er acht basisverhalen. De eerste stap is om je bewust te worden van je basisverhaal. Dan kun je er pas iets mee gaan doen. De Belgische bedelaar is een mooie illustratie: zo ver kan het gaan als je houding tegenover geld door andere dingen beïnvloed wordt.

(meer info op www.brentkessel.com)

Geld maakt asociaal

Het is nu wetenschappelijk bewezen: als we zelfs maar aan geld denken, dan worden we al minder sociale mensen. We zijn minder geneigd anderen te helpen en we vragen ook zelf minder snel om hulp. We zijn zelfs geneigd om minder dicht bij iemand te gaan zitten. En we denken eerder aan individuele activiteiten dan aan groepsactiviteiten.

Let op: er hoeft in dit geval geen geld op het spel te staan, het is al genoeg als we bijvoorbeeld een screensaver zien met muntsymbolen of een stapeltje Monopolygeld.

Hoe het precies komt is niet duidelijk, maar het is wel duidelijk dat geld niet neutraal is, dat het iets met ons doet.

Het betekent ook dat geld bieden voor een bepaalde bezigheid, niet altijd zal helpen om meer inzet te krijgen voor die bezigheid. Als het een sociale bezigheid is, dan is het maar de vraag of geld helpt. Uit andere experimenten is bijvoorbeeld ook bekend dat mensen minder geneigd zijn om bloed te geven als ze daar voor betaald krijgen. Dus geld is niet de oplossing voor alles, soms kost het inzetten van geld meer dan het oplevert. Ik vind het wel een geruststellende gedachte.

(Bron: NRC Handelsblad, 23 augustus 2008)

Droombanen

Intermediair had een aardige serie de afgelopen weken. Redacteuren gingen een dagje meelopen in hun droombaan, datgene wat ze vroeger altijd wilden worden: piloot, actrice of popster.

En wat blijkt? Geen van de redacteuren koos ervoor om zijn of haar droombaan te gaan doen. Uit alle artikelen bleek eigenlijk dat het nogal tegenviel. Die droombaan bleek (natuurlijk) ook gewoon hard werken te zijn en niet zo spannend als gedacht.

De piloot vond het op en neer vliegen maar routinewerk, met de automatische piloot en al die checks die je steeds moet uitvoeren.
De actrice-in-spe vond het maar veel wachten en popster zijn bleek toch ook gewoon een baan te zijn.

Dus als je ook rondloopt met zo'n onvervulde droom: ga het eens uitproberen. Blijkbaar is dat een probaat middel om de droom om zeep te helpen. De werkelijkheid is nou eenmaal meestal niet zo mooi als je droom. Of je droom blijkt inmiddels achterhaald te zijn.

Tenzij je liever blijft dromen, natuurlijk, dan kun je de confrontatie beter niet aan gaan. Maar weet dan dat het ook echt een droom is en niet meer dan dat.

Grijze muis

Het is een statistisch gegeven dat de meeste mensen middelmatig zijn. Dat kan nou eenmaal niet anders. Toch wil iedereen een uitblinker zijn. En dat kan dan tot een hoop frustratie leiden als dat niet blijkt te lukken. Dus dan is het fijn als je je eigen middelmatigheid erkent.

En wat is er eigenlijk erg aan? Middelmatig wil niet zeggen dat je nergens goed in bent. Alleen de dingen waar je goed in bent zijn niet zo heel bijzonder, of worden momenteel niet heel bijzonder gevonden. Maar goed voor je kinderen of je ouders zorgen is natuurlijk helemaal niet onbelangrijk. En gewoon goed je werk doen is ook niet slecht. Integendeel, een bedrijf drijft vaak op dat soort mensen.

Coach Anneke Dekkers schreef een boek over het erkennen van de middelmatigheid: Gelukkig, ik ben een grijze muis (20 augustus verschenen bij Pearson Education).

Geluk maakt gezond

Dat lees ik in Intermediair van 14 augustus. Als je gelukkig bent leef je 7,5 tot 10 jaar langer. Het verlengt je leven niet als je al ernstig ziek bent, maar wel als je gezond bent. Geluksprofessor Ruut Veenhoven heeft dat onderzocht. Hij denkt dat chronisch ongelukkig zijn stress veroorzaakt en daardoor verzwakt je immuunsysteem. En dan wordt je dus eerder ziek.

Het was wel al bekend dat gelukkige mensen langer leven, maar het was niet duidelijk of ze langer leefden omdat ze gelukkig waren of dat ze gelukkig waren omdat ze langer leefden. Alle reden dus om meer geluk na te streven.

Tijd voor mezelf

Veel mensen beschouwen opruimen als een vervelend iets, wat ook nog gedaan moet worden. En je moet al zoveel. Ik realiseerde me laatst dat ik opruimen eerder als ontspanning beschouw. Na een inspannende klus ga ik even lekker opruimen. Even wat kranten uitzoeken, losse spullen terugleggen op hun plek. Je hoeft er niet heel hard bij na te denken.

Dus als ik hard gewerkt heb dan gebruik ik dat om even tot mezelf te komen. Vooral als ik met mijn hoofd heb gewerkt is een kwartiertje opruimen pure ontspanning. Ik kan even heen en weer lopen, dus mijn bloed gaat ook weer stromen.

Je kunt natuurlijk ook onderuit op de bank zakken en televisie gaan kijken (en soms is dat ook net wat je nodig hebt), maar meestal word ik daar alleen maar slomer van. Het geeft me geen energie. Als ik fysiek even bezig ben, dan krijg ik juist wel energie.

Opruimen wordt dan een soort intermezzo tussen twee klussen in, een overgangsritueel bijna. Ook als een klus nog niet af is, dan werkt het trouwens prima. Even afstand nemen en even ergens anders aan denken. Mijn onderbewuste kan dan ondertussen gewoon verder werken met het probleem waar ik mee bezig was. Als ik dan weer verder ga ben ik helemaal opgefrist en kijk ik weer helder tegen het probleem aan.

Op die manier is opruimen niet iets vervelends wat ik apart moet gaan doen. Het is een manier om even op adem te komen en iets wat ik juist tussen het werk door doe. Daardoor is het geen corvee, maar quality time.

Niets doen

Zoals Harrie Jekkers al zei: goed niets doen valt niet mee. Ik merkte dat ik voortdurend aan het werk was en dat dat ten koste ging van mijn energie. Het dreigde minder leuk te worden, terwijl ik mijn bedrijf juist voor mijn plezier wil doen. En dus hoog tijd om wat meer plezier te hebben.

Om plezier in mijn bedrijf te houden moet ik dan meer dingen puur voor de lol doen en niet omdat het moet. Dat kan ik weer bereiken door meer te ontspannen, af en toe eens lekker niks te doen, op het balkon in de zon te zitten, een boek lezen voor de lol, met mijn vriend zijn.

Maar dat valt dus niet mee, als je eenmaal in zo'n ritme zit van werken, werken, werken. Je moet jezelf echt dwingen om te ontspannen. En als je niet oppast wordt het nietsdoen werken. Ik schreef hierboven al dat ik dingen voor de lol 'moet' doen. Maar dat kan dus helemaal niet, je wilt dingen voor de lol doen.

Vandaar dat ik nu om kwart over negen 's avonds gewoon nog een blogje zit te schrijven. Maar hierna gaat wel de computer uit, ik heb nog een spannend boek.

Opluchting

Een paar maanden geleden had ik het eindelijk gedaan: mijn krantenabonnement omgezet naar een weekendabonnement. Heel wat voor iemand als ik die eigenlijk alles wel interessant vindt.

Ik moest er even op wachten, maar afgelopen week ging het in. En wat voelt het heerlijk! Niet meer de (zelf opgelegde) druk om elke dag de krant te lezen. Want in plaats van een plezier was het lezen van de krant steeds meer een plicht geworden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daar ben ik me nu heerlijk vrij van. Ontspannen werk ik nu nog wat kranten weg die er nog lagen. En twee keer in de week krijg ik nog een nieuwe. Dat wordt nu weer een soort feestje, iets bijzonders. Heerlijk, wat een opluchting.

Verzamelingen

Eigenlijk is het gek: het overgrote deel van mijn klanten is vrouw. Maar als het om verzamelen gaat, moet je vooral bij mannen zijn. Dat zijn degenen die verzamelingen compleet willen hebben: alle eerste drukken, alle singletjes, alle feitjes willen weten. Het verschil met vrouwen is misschien dat ze er niet mee zitten dat daar veel spullen bij horen. Ze hebben lol in het verzamelen zelf en maken zich niet druk om de ruimte die de verzameling inneemt. Dat hoort er gewoon bij.

Misschien een les voor ons vrouwen: verzamelen mag, maar geniet er dan ook van en ga niet zitten zeuren over de ruimte die het inneemt. Als je er niet van geniet, doe het dan ook niet.

Hoger, sneller, verder, meer

Ik hoor vaak van klanten: zo moeilijk is het toch niet, dat opruimen en ordenen. Waarom lukt het dan niet? En inderdaad, de principes zijn niet ingewikkeld. Maar er zijn omstandigheden die het wel moeilijk maken.

In het algemeen is het leven veel drukker geworden. Er zijn steeds meer mogelijkheden en die willen we ook allemaal benutten. Er blijft minder tijd over voor het huishouden. Traditioneel was het huis het domein van de vrouw, maar die is steeds meer gaan werken en besteedt daardoor minder tijd aan het huis.

Bovendien hebben we veel meer spullen. Denk aan de hoeveelheid apparatuur en kleding en vergelijk dat maar eens met dertig jaar geleden (of vijftig jaar, dan wordt het verschil helemaal immens). Soms levert die apparatuur ook weer ordeningsproblemen op. Neem bijvoorbeeld digitale fotografie. Daardoor maak je veel meer foto’s. Die zijn dan wel digitaal, maar je moet ze toch opslaan en ordenen op de computer. Daarnaast moet je ook nog eens regelmatig een back up maken.

De hoeveelheid informatie die we tegenwoordig moeten verwerken is ook enorm toegenomen. E-mail en internet zijn er bij gekomen, maar het aantal papieren in ons leven wordt ook niet echt minder. Dat geldt niet alleen voor reclame en kranten (al dan niet gratis), maar ook voor de administratie: ziektekosten, pensioenregelingen, verschillende telefoon- en internetabonnementen. Het wordt er allemaal niet eenvoudiger en overzichtelijker op.

Kortom: we kunnen meer, we willen meer, we doen meer, we ontvangen meer informatie. Maar we komen er vaak niet meer aan toe om orde en structuur aan te brengen in al die informatie, al die activiteiten. Omdat er steeds meer spullen bij komen, kan het snel uit de hand lopen. En zie je door de bomen het bos niet meer. Dan is het helemaal niet raar om hulp te vragen, zodat je weer overzicht krijgt en weer verder kunt.

Lentekriebels

Wat is dat toch met het voorjaar? Ik krijg altijd de kriebels, zin om oude dingen op te ruimen en nieuw te beginnen. Vandaag heb ik, ongepland, een hoekje opgeruimd wat me al lang dwars zat. Met spullen uit mijn vorige huis, vijf jaar geleden.

Aan het weer kan het niet liggen, het is koud en nat. Dus daar krijg je nog weinig energie van. Anders zou je zeggen dat de laagstaande zon al het stof van de winter laat zien. Maar er is nauwelijks zon. Toch wil je die spinnenwebben weg hebben. Meer dan anders.

Zou het instinct zijn? Reageren we op het feit dat het langer licht wordt? Zoals de bomen daarop reageren door nieuwe bladeren te krijgen, reageren wij door ons huis schoon te maken? Zoals de vogels een nieuw nest bouwen en de eenden elkaar achterna zitten, omdat het lente wordt.

Misschien is het nog het meeste een nieuw begin. Zoals de natuur begint aan een nieuwe cyclus, zo willen wij ook aan een nieuwe cyclus beginnen. Ruimte maken voor nieuwe dingen. Ons huis mooi en glimmend maken, lekker laten ruiken. Fris als het nieuwe groen aan de bomen.

Op zwart

Ik kom terug van een weekje vakantie en start vol goede moed mijn computer op. Niets. Nou ja, niets, hij begint aan de opstartprocedure en ergens halverwege stopt het. En begint hij weer opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Wat nu? Uit en aan zetten, stroom er af. Het helpt allemaal niets. Dan maar op zoek naar de opstart-dvd’s die ik ooit in het begin heb gemaakt. Waar heb ik die dingen gelaten? Er zijn een paar plekken waar die dingen kunnen liggen. En inderdaad, op één daarvan vind ik ze.

Een beetje bibberend stop ik ze in het dvd-bakje. Wat gaat er nu gebeuren en hoeveel ga ik kwijt raken aan bestanden? Gelukkig maak ik regelmatig backups van de belangrijkste bestanden. En voor de vakantie had ik dat ook gedaan.

Het blijkt dat je kunt kiezen hoe op te starten. De lichtste variant zou je bestanden moeten bewaren. Ik haal diep adem en druk op de bijbehorende knop. Na een hoop gekreun van de harde schijf geschiedt het wonder: mijn computer leeft weer. Dat is een hele opluchting.

De schade lijkt beperkt: want alle bestanden zijn er inderdaad nog. Wel moet ik diverse programma’s opnieuw installeren. Dat is minder. Vooral programma’s die je gedownload hebt. Dat is het geval met mijn virusscanner. Die moet ik opnieuw downloaden en daar heb ik een password voor nodig. Ik weet dat ik het heb uitgeprint. Maar waar is dat printje?

Dit keer helpt het niet om op de gebruikelijke plaatsen te zoeken. Dan maar ongebruikelijke plaatsen. Ik heb nog een paar op te ruimen stapels. En ergens daarin vind ik het. Ook dat weer gered.

Op het moment dat ik mijn draadloze usb-zender weer probeer te installeren lijk ik weer terug bij af: ernstige fout, computer uit. Dus daar zat het probleem. Vervanging van het ding blijkt de oplossing. Had ik dat maar eerder geweten. De gouden tip: schakel eerst alle randapparatuur uit als er iets mis is met je computer. Dat kan een hoop werk schelen.

Het is nu vier dagen later en ik ben weer een beetje op orde. Maar wat een gedoe. Het voordeel: ik weet nu in elk geval weer waar alle computerspullen zijn en ik heb ze meteen bij elkaar opgeborgen. Voor een volgende keer, die hopelijk nooit komt.

Wind mee

Je vergeet het vaak, maar soms gaat gewoon alles ook wel eens goed. Wij mensen zijn zo geneigd om te kijken naar wat er niet lukt, dat je dat soort dagen maar al te snel vergeet. Bij dezen wil ik er graag eentje vastleggen.

Het was afgelopen maandag. Overdag werkte ik in Apeldoorn. Gewone dag, niets bijzonders, wel lekker opgeschoten. En niets bijzonders is vaak wel fijn, vind ik, dat betekent namelijk dat er ook geen paniek of andere ellende is. Een goede werkdag.

’s Avonds ging ik naar Herman Finkers in Rotterdam. Dat is altijd even stress: eerder vertrekken van het werk en dan maar hopen dat alles goed gaat. Maar alles ging dus goed, de treinen reden nu eens gewoon.

Okee, we waren een paar minuutjes te laat op het station, maar dat was niet zo erg. We gingen met de fiets naar het Nieuwe Luxor. En we hadden nog net tijd om onze zware tassen even thuis neer te zetten. Dat scheelt weer een stuk. Je moet tenslotte wel de Erasmusbrug over en die is steiler dan je denkt, dus elke gram telt.

Er waren winterse buien voorspeld. Er die waren er geloof ik ook wel, maar niet in Rotterdam. En het waaide ook nauwelijks. Dan is het dus wel een pretje om even door de koele avondlucht te fietsen. Vooral na een fijne voorstelling in een afgeladen en enthousiaste zaal.

Geluk? Dat is misschien een groot woord, maar fijn genoeg om me te willen herinneren.

Schrikkeldag

Vandaag is extra, in 3 van de 4 jaren zou het nu 1 maart zijn, maar het is 29 februari. Gekregen tijd, lijkt het. Zoals de tijd die je overhoudt als er plotseling een afspraak wordt afgezegd.

Een dag om te doen wat je wilt, om er een bijzondere dag van te maken. Maar waarom zou dat eigenlijk alleen vandaag zo zijn? Elke dag is bijzonder, elke dag schrikkeldag!

Kiezen (3)

Schrijf ik hier uitgebreid dat kiezen op je gevoel vaak beter is, lees ik een artikel in de nieuwe Psychologie Magazine met als kop: Wantrouw je gevoel. Dat gaat er over dat je soms maar beter niet op je gevoel kunt vertrouwen. En dat schrijft Roos Vonk nog wel, één van mijn favoriete columnisten als het over psychologie gaat (in Psychologie Magazine, maar ook in Intermediair).

Wat is er aan de hand? Heeft Ap Dijksterhuis ongelijk? Niet echt, maar Vonk nuanceert zijn verhaal wel. Hij heeft getest in laboratoriumomstandigheden. In het echte leven wordt ons gevoel vaak in de war gebracht. Bijvoorbeeld door wat we als laatste gehoord hebben of door dingen die we zelf hebben meegemaakt. Die tellen veel zwaarder dan statistiek. Hoewel die statistiek natuurlijk betrouwbaarder is. Voor de goede orde: dit komt ook wel degelijk aan de orde in het boek van Dijksterhuis.

Ook is het zo dat de manier waarop je informatie verzamelt niet objectief is: we zijn geneigd te zoeken naar bevestiging van wat we al vinden. En kunnen heel goed informatie negeren die daar niet bij past.

Roos Vonk introduceert een nieuwe categorie van beslissen: beslissen met je hart. Dat zou wijsheid bevatten. Het kijkt verder dan de korte termijn en kijkt niet naar wat je wilt hebben, maar naar wat je wilt zijn. Hoe doe je dat dan?

Ook hier geldt toch dat je even bedenktijd neemt. Die tip blijft dus staan. Vervolgens ga je niet alleen op je gevoel af, je observeert ook je gevoelens nog. En je vraagt je af: wat is je belang? Probeer je iets te ontvluchten? Wat is je angst, wat is je verlangen? Wil je bijvoorbeeld met iemand trouwen omdat je bang bent alleen te zijn?

Het vraagt wel oefening om dit te kunnen en ook de bereidheid om eerlijk tegen jezelf te zijn. Maar als het lukt kun je wel iets toevoegen aan je beslissingen en neem je belangrijke beslissingen om de juiste reden.

Eenvoud is niet eenvoudig

In het meest recente nummer van het blad Genoeg staat een artikel over Eenvoudig leven. Dat is een kleine trend al een tijdje. Mensen streven naar eenvoud. Waarom zou je dat willen?

Je kunt er verschillende redenen voor bedenken. Praktische: het is rustiger aan je hoofd, je krijgt minder input als je streeft naar eenvoud. Idealistische: als je minder gebruikt, dan spaar je het milieu.

Voor mij is er een duidelijke link met organizing. Je kunt naar organizing kijken door de bril van eenvoud. Het geeft je een kader bij het organiseren, een doel en een achterliggende filosofie. Het gaat dan niet meer om het opruimen zelf, maar om het bereiken van eenvoud.

Eenvoud begint vaak met minder spullen, maar kan zich uitstrekken tot alle terreinen van het leven: geld, werk, vriendschaps- en liefdesrelaties, gezondheid. De kern is dat je keuzes maakt voor wat jij wilt, wat voor jou de essentie is. Voor mij is dat ook een belangrijk onderdeel van organizing. Kiezen is heel belangrijk als je gaat organiseren. Nadenken over wat je echt wilt, wat je doel is, maakt het makkelijker om te kiezen en dus ook om te organiseren.

Wat eenvoud precies is en hoe je het bereikt, dan kan voor iedereen anders zijn. Het motto is wel een beetje: meer met minder. Meer kwaliteit, minder spullen en minder prikkels. Niet zo eenvoudig in onze samenleving. Genoeg wijdt er een serie aan die het hele jaar duurt. Dat zegt genoeg.

Hokjesgeest

In mijn werk als organizer kom ik veel mensen tegen die ordenen moeilijk vinden. Maar toch is het iets wat wij mensen van nature doen. We willen nou eenmaal graag een beetje overzicht.

Een mooi voorbeeld las ik in De Dag van vandaag. Tom ter Bogt is bijzonder hoogleraar popmuziek. En hij heeft onderzocht wat het verband is tussen muzieksmaak en persoonlijkheid. Mensen die van mainstream muziek houden (top 40, Nederlandse pop) zijn extravert, sportief, maar ook een beetje behoudend. Hou je van jazz of klassieke muziek dan sta je open voor nieuwe ervaringen, ben je introvert, maar ook emotioneel instabiel.

Mijn doelgroep houdt van rockmuziek: die mensen zijn slordig. Helaas zijn ze ook niet zo aardig. Het klinkt idioot, maar blijkbaar is eenzelfde verband al eerder gevonden door Amerikaanse onderzoekers. Let op, het gaat om een verband, er is geen sprake van oorzaak en gevolg, althans daar spreken de wetenschappers niet over.

Een stukje verderop in dezelfde krant staat dat Nederland vier soorten eters kent: de betrokken eters, de gemakzuchtige eters , de behoudende eters en de avontuurlijke eters. Dat heeft de universiteit van Wageningen bedacht. De overheid zou verschillende campagnes moeten voeren voor elke groep om zoveel mogelijk mensen gezond te laten eten. Hoe groot elke groep is, vermeldt het artikel niet.

Twee mooie voorbeelden van ordening, behoorlijk creatieve ordening ook nog. Waaruit maar weer eens blijkt dat wij overal ordening aan kunnen en willen brengen, zelfs als die niet zo erg voor de hand ligt.

Kiezen (2)

Gisteren ging het over de inuïtieve en de rationele manier van beslissen. Blijft over de snelle manier van beslissen. Dat werkt vooral als je ergens veel van weet. En dat is meer dan je denkt. Ieder mens is bijvoorbeeld expert in het herkennen van gezichten. Uit experimenten blijkt dat we na 1 seconde al een behoorlijk accurate indruk hebben van iemand op basis van zijn gezicht.

Je zou kunnen zeggen dat je ook expert bent op het gebied van je eigen spullen. Het voelt misschien niet zo, maar ergens in je onbewuste zitten alle gegevens opgeslagen en weet je precies wat je hebt en waarom je het hebt. Dat pleit er dus voor om spullen in je handen te nemen en snel te beslissen wat je er mee doet: bewaren of wegdoen? Dat is bijvoorbeeld zo’n snelle beslissing. Waar hoort het bij? Is een volgende beslissing.

Als je dat niet durft, dan kun je altijd nog werken met de twijfeldoos. Zet spullen een tijdje op zolder of in de schuur. En kijk er na een aantal maanden nog eens na. Grote kans dat het dan weg kan. Dat is de methode ‘ik slaap er nog een nachtje over’.

Misschien is het probleem wel dat veel mensen veel te veel nadenken over opruimen en organiseren. Dat is de rationele manier van kiezen. Misschien werkt die hier wel niet zo goed en vinden daarom veel mensen het moeilijk. Tijd om één van de andere twee manieren te proberen.

Kiezen (1)

Organizing is kiezen. Kiezen wat je bewaart en wat je weg doet. Kiezen hoe je dingen gaat sorteren, hoe je het bewaart en waar je het bewaart.

Ap Dijksterhuis schrijft in Het slimme onbewuste dat er drie manieren zijn om te kiezen. De snelle keuze, er een nachtje over slapen en de rationele keuze.

De snelle keuze is: niet te lang over nadenken, gewoon doen wat het eerste in je opkomt. De tweede is de intuïtieve keuze: je bekijkt iets van alle kanten, verzamelt alle informatie. Vervolgens slaap je er een nachtje over en de volgende dag beslis je op basis van wat je gevoel je zegt. Bij de rationele keuze zet je alle voor- en nadelen op een rijtje en beslis je op basis van een rationele afweging van die voor- en nadelen.

Veel mensen denken dat de laatste manier, de rationele keuze, de beste manier is. Maar dat is niet altijd het geval. Ons bewuste brein kan maximaal zo’n negen variabelen onthouden. Maar bij ingewikkelde beslissingen zijn er vaak veel meer dingen die een rol spelen. Als je een huis koopt of een nieuwe baan zoekt dan spelen er ik weet niet hoeveel factoren een rol. En als het om personen gaat, dan is het aantal variabelen helemaal niet meer te overzien. Dus je kunt bijvoorbeeld geen rationele keuze maken in de liefde.

In dat geval komt ons onbewuste ons te hulp. Dat kan wel al die factoren mee laten wegen. Als je alle informatie hebt en dat even laat bezinken, dan heeft je onbewuste het werk voor je gedaan. En dat werkt ook bij problemen oplossen. Als je het even laat liggen, dan valt de oplossing je op een gegeven moment vaak in, althans zo lijkt het. Het handige van je onbewuste het werk laten doen is dat je zelf ondertussen gewoon iets leuks kunt doen!

Dus bij beslissingen die ingewikkeld zijn, kun je beter die manier van beslissen gebruiken. Voor meer eenvoudige producten, zoals een nieuwe trui, kun je prima een lijstje maken met voorkeuren. Dan hou je bijvoorbeeld rekening met de kleur en de dikte van trui, hij moet lekker zitten en in de wasmachine kunnen worden gewassen. Dat kan je bewuste brein ook nog wel overzien.

Onbewust

Grappig: gisteren schreef ik over het onbewuste en vandaag kom ik een bevriende coach tegen die net een nieuwe methode heeft geleerd. En die methode werkt juist met je onbewuste. Gisteren schreef ik dat het dan wel zou helpen als je overal briefjes ophangt en steeds de boodschap ziet.

Maar er is natuurlijk een nog veel sterkere methode: als je het visualiseert.
Deze coach, Miranda heet ze, laat je je doel visualiseren. Dat wat zij tijdens de visualisatie heeft gezegd, krijg je mee naar huis, bijvoorbeeld als mp3.

Dan kun je dus elk moment de visualisatie en het gevoel erbij terughalen. En als je dat maar vaak genoeg doet, dan gaat je onbewuste er in geloven. Trancecoaching heet het.

Het achterliggende idee is dat het heel moeilijk is om te veranderen als je onbewust niet gelooft dat het kan. En op deze manier neem je je onbewuste mee en gaat je onbewuste meewerken aan de verandering. In plaats van tegenwerking. En dan gaat het veel makkelijker en misschien wel moeiteloos.

Eerlijk is eerlijk: als ik niet net het boek van Ap Dijksterhuis had gelezen, dan had ik dit maar zweverig gedoe gevonden. Maar dat is het dus niet.

Zo leuk, als inzichten bij elkaar komen.
Meer informatie op de site van Miranda: www.mirandacoaching.nl.

200.000 keer

Eigenlijk hebben we ons bewustzijn alleen voor de lol, zegt Ap Dijksterhuis in zijn boek Het slimme onbewuste. Je doet er niet veel meer mee dan je omgeving en jezelf ervaren. Echt nodig heb je het niet, want waarschijnlijk doet je onbewuste zo’n beetje alles en denk je alleen maar dat je een vrije wil hebt. In werkelijkheid wordt alles voorbereid en uitgedacht in je onbewuste. En dat onbewuste is dan ook nog eens veel sneller dan je bewustzijn en heeft 200.000 keer meer capaciteit.

Ons onbewuste houdt ons dus voor de gek en laat ons denken dat we zelf beslissen. Aan de andere kant kun je je onbewuste voor de gek houden. Als mensen woorden zien die aan slimheid doen denken, zoals professor, intelligent en dergelijke dan worden ze slimmer. Proefpersonen die aan intelligente dingen hadden gedacht, scoorden beter op een kennistaak, zoals het beantwoorden van vragen in de trant van Trivial Pursuit. Mensen die niet aan professoren hadden gedacht hadden 50% van de vragen goed. Degenen die wel aan professoren hadden gedacht scoorden 60%.

Dat betekent dat het dus inderdaad zou kunnen helpen om overal briefjes op te hangen die je er aan doen denken dat je af wilt vallen en gezonder wilt eten. Of briefjes die je aansporen om op te ruimen. Of die de positieve kanten van opruimen benadrukken. Het effect is niet blijvend, maar als je een gewoonte wilt veranderen, zou het toch best kunnen helpen. Op de korte termijn zet je je onbewuste in de ‘opruimstand’. Als je dat lang genoeg doet, dan wordt het een gewoonte en heb je de briefjes niet meer nodig. Het proberen waard.

Spijbelen

Met dit weer heb ik altijd erge zin om te spijbelen. En soms doe ik dat dan ook gewoon. Het voelt zo goed om op het balkon te zitten in de eerste lentezon, terwijl je weet dat je eigenlijk zou moeten werken.

In deze tijd van het jaar hebben wij alleen nog 's ochtends zon op het balkon en dan ga ik daar zitten met iets te lezen en een fijn kopje koffie erbij.
Veel beter wordt het niet, denk ik dan.

Waarheen, waarvoor?

Vaak merk ik dat mensen het doel uit het oog verliezen bij organiseren. Ze gaan opruimen en organiseren zien als iets wat op zichzelf staat, als een doel op zich. En dan wordt het natuurlijk niet leuker. De kans dat je gemotiveerd blijft is klein.

Maar organiseren doe je om een reden. Een hele directe reden is dat je je prettig wilt voelen in je huis. Daar gaat het tenslotte allemaal om.

De vraag die je jezelf moet stellen is dus: wat heb ik er voor nodig om me prettig te voelen? Is dat een schone keuken, is dat een smetteloze tafel? Of gaat het er vooral om dat het gezellig is? In dat laatste geval is opgeruimd genoeg waarschijnlijk ook wel goed. En dan liggen er wel wat kranten, misschien. Wie weet zou je best wat vaker kunnen stofzuigen. Maar noodzakelijk is het niet. Want ook zonder dat is het prettig toeven, voel je je thuis in je huis.

Waar die grens precies ligt, dat is voor iedereen anders. De één ergert zich kapot als er een stapel ligt, de ander heeft een hogere drempel en wordt pas zenuwachtig als de stapel dreigt om te vallen. Het gaat er om om jouw drempel te bepalen er daarnaar te leven. En niet de drempel van de buitenwereld of de ideeën die je vroeger hebt meegekregen.

De drempel wordt ook bepaald door praktische zaken: hoeveel tijd heb je tot je beschikking? Ik kan wel zeggen dat mijn drempel een stuk lager lag toen ik nog geen eigen bedrijf had. Simpelweg omdat ik toen meer tijd had voor het huishouden en er dus ook meer energie in kon steken. Nu gaat die energie in mijn bedrijf zitten. En is het huishouden iets wat ik er bij doe of wat mijn vriend doet. En soms blijft er ook wel eens iets liggen. Misschien klinkt dat gek voor een organizer, maar voor mij is dat juist waar het om gaat: hoe je je er bij voelt. En niet of het smetteloos is.

Op

En soms dan is het even helemaal op. Geen energie meer, nergens voor. Zoals jullie ook wel gezien hebben aan het ontbreken van nieuws op dit blog.

Niet ziek, niet verkouden, maar wel algehele malaise. Misschien is het voorjaarsmoeheid, misschien is dat ook gewoon een smoes. Ik heb het wel vaker om deze tijd van het jaar. Genoeg van het donker, maar nog niet licht genoeg voor de lente. Het enige wat je kunt doen is er aan toe geven, veel slapen, gezond eten, zorgen dat je wel buiten komt als het licht is. En verder lekker op de bank met je favoriete serie en hopen dat het snel maart wordt. Dan gaat het meestal wel weer. Een soort van milde winterdepressie.

Hoe dan ook, ik kan alleen maar wachten tot het weer voorbij gaat. Ondertussen pers ik nog een sinaasappel.

Voor een echt succesvol leven

Vandaag was ik aanwezig bij Lezen etcetera live, een live versie van de boekenbijlage van het NRC. Ik geloof dat het ook ergens op de radio wordt uitgezonden. Het is een boekenprogramma dat maandelijks plaatsvindt in de kelder van boekhandel Donner, daar is een theater. Dat was afgeladen vol, ik wist niet dat het zo populair was.

Ik kwam voor Bas Haring, de filosoof. Zijn boek heet: Voor een echt succesvol leven. Ik heb het boek niet gelezen, maar uit het gesprek maak ik op dat het succes ter discussie stelt. Wat heb je eigenlijk aan succes? Is succes wel goed voor je? Als je je kapot werkt heb je misschien wel succes in je werk, maar je wordt er niet gezonder op.

Alles hangt natuurlijk af van je definitie van succes. In elk geval is succes niet hetzelfde als geluk, dat benadrukte Bas Haring nog maar eens. En hij vroeg zich af of het wel nodig is om iets te bereiken tijdens je leven. In zijn woorden klonk door dat dat niet altijd nodig is. Als je er blij van wordt, prima. Maar als je liever iets eenvoudigs doet en helemaal niet zo nodig succes hoeft, ook goed. Het komt er eigenlijk op neer, dat je daar goed over nadenkt voor jezelf.

Bas Haring gaf een leuk voorbeeld van hoe dat bij hem werkt. Hij deed eens mee aan een estafette. Twee klassen liepen tegen elkaar. Toen hij moest lopen lag zijn klas voor. En hij dacht: wat maakt het uit of ik hard loop? Als wij winnen dan moet ik me kapot rennen en winnen er 10 mensen. Als de ander wint kan ik rustig aan doen en winnen er ook 10 mensen. In zijn hoofd was dat resultaat hetzelfde: één klas zou winnen, maar in het eerste geval moest hij hard lopen en in het tweede geval niet. En dus kiest hij voor het tweede, want dat is voor hem het beste alternatief. Niet het winnen, maar het rustig aan doen.

Wel een originele invalshoek, die je in elk geval helpt om er eens op een andere manier tegenaan te kijken. Oh, hij maakte er natuurlijk geen vrienden mee, zijn klasgenoten begrepen weinig van zijn redenering.

Blauwe maandag

Afgelopen maandag zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn, zo hebben onderzoekers uitgerekend. Het is een maandag en dan zijn veel mensen al niet zo vrolijk, met de hele werkweek nog voor zich. Het was donker en somber weer. We hebben net ontdekt dat ons salaris niet meevalt en we moeten bovendien toegeven dat onze goede voornemens weer op niks zijn uitgelopen. Al met al genoeg om in een lichte depressie te raken.

Dan is het nu in elk geval fijn om te beseffen dat we die blauwe maandag voorlopig weer achter de rug hebben. Daar kikker je van op, zo'n gedachte.

En wat betreft goede voornemens: geef het nog niet op!
In de eerste plaats kun je altijd weer opnieuw goede voornemens maken, laat dat niet afhangen van een toevallige datum als 1 januari.

En in de tweede plaats kun je ook eens anders kijken naar goede voornemens: zie het als doelen. En in elk bedrijf weet je: je jaarplan wordt toch niet gerealiseerd. Maar het is wel nuttig om een plan te hebben. Een plan geeft richting aan je handelen, maakt het makkelijker om te kiezen en prioriteiten te stellen. Gedurende het jaar gebeuren er allerlei dingen en daarom stel je je plan bij en kom je uiteindelijk ergens anders uit dan in je plan stond. Maar daarmee is je plan nog niet waardeloos.

Kijk eens op dezelfde manier aan tegen goede voornemens: het is een soort jaarplan. Je stelt het bij, je komt onverwachte dingen tegen. Maar het is wel handig om een soort van kader te hebben. Op die manier hoef je niet zoveel op te hangen aan het realiseren van je goede voornemens. En is het dus ook niet iets om depressief van te worden.

Soms zit het mee...

Je hebt van die dagen, dan lukt alles, moeiteloos.
En je hebt ook dagen dan lijkt er niets goed te gaan.

Neem vandaag. Ik had goed geslapen en stond energiek op. Daar lag het niet aan. Daarna ging het mis. Ik had een afspraak met een klant. De klant was dat echter vergeten. Thuisgekomen maar een beetje gewerkt, maar niemand beantwoord mijn e-mails en als ik iemand probeer te bellen dan nemen ze niet op.

Toen dacht ik: laat ik het huis uitgaan en wat dingen in de stad gaan halen. Dom, want uiteraard hadden ze niet wat ik zocht. De kleding die ik eerder had gezien was uitverkocht of paste niet. De CD die ik zocht was er ook al niet.

Ik weet het, het zijn allemaal geen echte problemen. Maar ook die dagelijkse kleine tegenslagen kunnen je zoveel energie kosten. Nu geef ik het maar op en ga ik tv kijken. Als tenminste de kabel het doet en de hd-speler niet vastloopt.

Opruimen in je slaap

Waarom we precies slapen, daar zijn de geleerden het nog steeds niet over eens. Als we niet slapen gaan we dood, dat is wel duidelijk, maar waarom dat is, dat weten we niet.

Blijkbaar zijn wetenschappers het er nu wel over eens dat we tijdens onze slaap de belevenissen van de dag ervoor nog eens herhalen in onze hersenen. Maar wat er dan gebeurt weten ze dan weer niet.

Nu lees ik in de krant (NRC 22 januari 2008) dat slapen er toe dient om je hersenen op te ruimen. Intuïtief lijkt dat ook wel te kloppen. Iedereen kent wel het gevoel dat je hoofd vol zit na een drukke dag. Je kunt dan geen nieuwe informatie meer opnemen. Als je dan gaat slapen, dan kan er weer iets bij. Overigens kan dat ook als je even iets ontspannends gaat doen, is mijn ervaring, maar dat hebben ze niet onderzocht. En het zou best kunnen dat slapen veel meer ruimte oplevert.

Lekker idee, dat je in je slaap kunt opruimen. Je kon al slapend leren en nu kun je ook slapend opruimen. Jammer dat het alleen voor je hersens geldt en niet voor je huis.

Maar het kan natuurlijk wel helpen om het allemaal weer wat helderder te krijgen. Even rust nemen is vaak goed, om daarna weer met volle kracht aan het werk te gaan. En veel mensen slapen te weinig. Dan wordt het niet makkelijker om de energie op te brengen om te gaan opruimen. Meer slaap! Dat is nog eens een goed voornemen.

Mailstress (3)

Eerder schreef ik over mailstress. Wat ook een gewoonte zou kunnen worden is even nadenken voordat je op reply klikt. Is het wel handig om te reageren via mail? Kan ik niet beter even bellen of langs lopen? Als iets gevoelig ligt of meer uitleg nodig heeft, dan is het handiger om even rechtstreeks met elkaar te praten.

Dat is juist het mooie van deze tijd: je hebt meerdere middelen tot je beschikking en je kunt kiezen. Doe dat dan ook. Mail is prima om mensen te informeren over zakelijke dingen. En om de dezelfde informatie op hetzelfde moment bij veel mensen te krijgen. Of om afspraken te maken met een aantal mensen tegelijk.

Soms is het ook gewoon sneller om even te bellen of langs te gaan. Iedereen kent wel van die eindeloze maildiscussies over een afspraak of over wat dan ook. Als het onderwerp wat ingewikkelder is, dan zit je al snel meerdere keren heen en weer te mailen. Dat kost steeds weer even tijd en je moet steeds weer even over het onderwerp nadenken. Als je er één keer 10 minuten rechtstreeks over praat, is het geregeld en voor iedereen duidelijk. Dan kun je daarna eventueel de afspraak via mail bevestigen. Uiteindelijk ben je dan minder tijd kwijt.

Boekenbeurs

We hebben allemaal onze zwakke punten. Het mijne is boeken. En dan is een boekenbeurs een onweerstaanbaar iets.

Zo nu en dan organiseert het Centraal Boekhuis een boekenfestijn, zoals ze het zelf noemen. Dan verkopen ze hun restanten en lichtbeschadigde boeken met korting. Eén keer per jaar is dat circus in Rotterdam. Een hal vol boeken.

Lang van te voren zet ik de datum al in mijn agenda. Het liefst ga ik meteen op de eerste dag, dan is er het meeste keus. Ik leg geld opzij, zodat het niet op mijn normale uitgaven drukt. Dat geld wat ik opzij heb gelegd is ook meteen mijn budget. Meer mag ik niet uitgeven van mezelf. Maar ik zorg er meestal wel voor dat het bedrag hoog genoeg is.

Zo'n twee maanden voordat de beurs is, mag ik van mezelf geen nieuwe boeken meer kopen. Anders zul je net zien dat ik dat boek voor een lagere prijs op de beurs vind. Die twee maanden dat ik niks koop compenseren dan weer een beetje voor de aankopen op de beurs.

En dan mag ik me helemaal uitleven, alleen beperkt door mijn budget en de hoeveelheid boeken die ik kan dragen. Heerlijk. Ik koop managementboeken, muziekboeken, een boekje over mijn eerstvolgende vakantiebestemming, pockets om mee te nemen tijdens die vakantie en nog wat romans.

Eigenlijk vind ik mezelf dan nog best kritisch. Ik heb regels over wat ik wel en niet koop: dingen die ik totaal niet ken of die ik normaal gesproken leen, die koop ik niet. Maar natuurlijk koop ik veel te veel.

Als ik terugkom ben ik doodmoe, maar erg tevreden over mezelf. Ik heb mijn verslaving weer even uitgeleefd, mijn shot gehad en ik kan er weer even tegen. Tot de volgende beurs.

Alleen vandaag

Op de coachingskalender las ik iets over Reiki. Op zich ben ik daar niet mee bezig, maar dit was wel een goeie. Reiki kent leefregels. Het is niet zo dat je daar naar moét leven, het zijn meer aanwijzingen voor hoe je het beter zou kunnen doen. Al die regels beginnen met: Alleen vandaag, bijvoorbeeld: alleen vandaag maak ik me geen zorgen; alleen vandaag ben ik dankbaar voor alles wat ik heb. Of: alleen vandaag ben ik vriendelijk voor alles wat leeft.

Het mooie hieraan is dat het de zaak behapbaar maakt. Je hele leven je geen zorgen maken, dat is niet te doen. Altijd dankbaar zijn, tja, daar begin je maar niet eens aan. Maar alleen vandaag, dat lukt me misschien wel. Het is een beetje de filosofie van de anonieme alcoholisten: één dag tegelijk.

Zo kun je het ook met opruimen doen: alleen vandaag ruim ik mijn post op, alleen vandaag besteed ik een kwartier aan opruimen, alleen vandaag ruim ik de vaat op. Als je vooraf al gaat bepalen dat het elke dag moet, dan raak je al ontmoedigd en wordt het ook meteen moeten. En je denkt al meteen: dat hou ik toch niet vol. Maar alleen vandaag, dat kan ik wel.

Beloon jezelf - of niet

Als ik iets vervelends heb gedaan of iets waar ik tegen op zag, dan neem ik daarna vaak even pauze. Even lekker zitten met een boek of de krant. Bij wijze van beloning voor mezelf. Ik adviseer mijn klanten ook vaak om dat te doen: stel jezelf een (kleine) beloning in het vooruitzicht. Op die manier kun je jezelf zover krijgen iets te doen wat je eigenlijk niet wilt.

Mijn innerlijke dialoog gaat dan ongeveer als volgt: ik wil eigenlijk lekker lezen of tv kijken. Als ik nou eerst mijn administratie doe of ga stofzuigen, dan mag ik daarna lezen of tv kijken.

Maar met belonen is iets geks aan de hand: het werkt soms niet of je bereikt het tegengestelde van wat je wilt. Het is bijvoorbeeld gebleken dat mensen in Nederland geen geld willen hebben voor het geven van bloed bij de bloedbank. Als je daar geld tegenover stelt, dan komen er juist minder donoren, in plaats van meer.

Dat komt omdat mensen het geven van bloed als iets positiefs beschouwen, ze doen iets voor hun medemens. Daar worden ze blij van. Als ze vervolgens geld krijgen voor het geven van bloed, dan krijgen ze het gevoel dat ze het voor het geld doen. En dat voelt een stuk minder goed.

Als je jezelf een beloning geeft na opruimen, dan kan dat juist averechts werken. Je geeft jezelf onbewust het signaal dat je alleen opruimt voor de beloning. Dat het opruimen zelf niet belangrijk is. En dat voelt niet goed. Ik hoor dat ook vaak van cursisten: ze zeggen dan dat ze zichzelf niet willen belonen. Het opgeruimde huis zelf is de beloning. Oftewel: ze willen het opruimen zelf belangrijk vinden en niet de beloning.

Eigenlijk is dat ook veel beter: als het je lukt op die manier dan heb je een intrinsieke motivatie gecreëerd om op te ruimen en die is altijd sterker dan een externe motivatie, zoals een beloning.

Mailstress (2)

Gisteren schreef ik over mailstress. Wat kun je er aan doen?
Zet om te beginnen de melding uit dat er nieuwe mail is. In Outlook is dat nogal diep in het menu verstopt, maar het kan wel (extra, opties, tabje voorkeuren, e-mailopties, geavanceerde e-mailopties). Dan krijg je tenminste niet zo’n tekstballonnetje rechtsonder in je ooghoek, wat enorm afleidt.

Ook kun je je mailprogramma met grotere tussenpozen mail op laten halen. Of alleen mail op laten halen als je dat specifiek aanklikt. Wat natuurlijk ook helpt is je mailprogramma helemaal niet openen.

En dan is het natuurlijk verder een kwestie van discipline om één of een paar keer per dag een moment te reserveren om mail te checken en te beantwoorden. Die discipline valt niet mee. Om te beginnen zou je het alarm van je mobiel kunnen zetten, zeg elk half uur. Alleen dan mag je mail checken. De tijd waarna het alarm af gaat kun je langzaam steeds verder oprekken tot je een paar keer per dag je mail checkt. Als mensen heel dringend een reactie van je willen, dan bellen ze wel.

Mailstress

Ik lees in de krant (NRC, 12 januari 2008) dat de gemiddelde kantoormedewerker 49 minuten per dag aan e-mail besteed (hoe meten ze dat zo precies?). Voor managers kan dat wel vier uur per dag zijn. Vier uur! Dat is ongeveer je halve dag. Je kunt natuurlijk aanvoeren dat e-mail communicatie is en dat communiceren een belangrijke taak is van een manager, maar toch, vier uur is erg veel.

Het artikel gaat er ook over dat we vaak andere communicatiemiddelen vergeten en dat het vaak beter is om iemand even te bellen of even langs te lopen. Natuurlijk weten we dat allemaal, maar iedereen verstuurd wel eens een mail, waarvan je later denkt: dat had ik beter niet kunnen doen. Misverstanden zijn nou eenmaal snel geboren als je geen intonatie kunt toevoegen of als je niet kunt zien dat de ander negatief reageert. In een gesprek kun je dan meteen je uitspraak nuanceren. Via de mail heb je al snel ruzie.

Ook blijkt het dat je concentratie enorm wordt verstoord door telefoon, sms en mail. Dat kan wel 10 punten schelen in je IQ. En dat komt er op neer dat je helderder bent nadat je een joint hebt gerookt als wanneer je wordt afgeleid door allerlei berichten. We lijken desondanks verslaafd aan het checken van e-mail. Je doet dat veel vaker dan je denkt. Mensen die zeggen het elk kwartier te doen, kijken wel 30 tot 40 keer per uur in hun mailbox. Dat is dus elke anderhalve minuut. Hoe kom je dan nog aan werken toe? Geen wonder dat we er stress door krijgen. Ik doe het zelf ook, 's avonds nog even snel kijken of 's ochtends vroeg. En meerdere mailboxen, ook nog. Gek, hoe snel zoiets voelt als onmisbaar. Hoe lang mailen we nou helemaal? Maximaal een jaar of 15, denk ik.

In een volgend bericht wat je er aan kunt doen.