Geen mening

Gisteren las ik een artikel in De Pers, waarin een aantal 'bekende wijsheden' onderuit worden gehaald. Bijvoorbeeld dat een topsporter de top kan bereiken door te trainen. Natuurlijk moet je wel trainen om een topsporter te kunnen worden, maar uiteindelijk is het vooral een kwestie van aanleg. Hetzelfde geldt voor je gelukkig voelen. Je kunt daar wel van alles aan doen. Maar je basisgeluksgevoel is erfelijk. Daarom is het meestal minder erg dan we denken als we bijvoorbeeld gehandicapt raken door een ernstig ongeval. In het begin voel je je natuurlijk erg slecht, maar na een tijdje pas je je aan en keer je terug naar je basisniveau van geluk. Je omstandigheden bepalen hooguit 20 procent tot een kwart van je geluksgevoel.

Maar terug naar het artikel. Het ging ook over enquetes. En dat de uitkomst erg afhankelijk is van de vraagstelling. Als je vraagt of ontwikkelingshulp gelijk moet blijven of verhoogd moet worden, dan zegt tweederde ja.

Als je aangeeft dat Nederland meer ontwikkelingshulp geeft dan de meeste landen en dan vraagt of we onze ontwikkelingshulp aan moeten passen aan andere landen dan zegt tweederde dat we hetzelfde of minder uit moeten geven dan andere landen. Conclusie van het artikel: de meeste mensen hebben eigenlijk geen vaststaande mening over veel onderwerpen.

Ik vind dat wel bevrijdend. Zelf vind ik het namelijk ook vaak erg lastig om een standpunt te bepalen. Veel onderwerpen zijn van verschillende kanten te bekijken. En afhankelijk van welke kant je het bekijkt, kan mijn standpunt veranderen. Nu weet ik dat veel mensen dat hebben, ik hoor dus bij de meerderheid van de mensen. En dat is altijd een fijn gevoel.