Tegenwoordig zitten we vooral, maar dat is pas heel recent zo. Als je terugkijkt in de geschiedenis, dan heeft de mens meestal een actief leven geleid. Eerst was dat als jager en verzamelaar en daarna als boer of arbeider. Een leven met weinig fysieke inspanning was alleen weggelegd voor de elite. Pas een jaar of vijftig geleden is dat gaan veranderen en gingen grote groepen mensen ‘op kantoor’ werken en een zittend bestaan leiden.
Volgens de Amerikaanse neurowetenschapper Kelly Lambert worden we daar niet vrolijk van. We hebben inspanning nodig om ons gelukkig te voelen en ons brein is niet gemaakt op stilzitten. Lambert gaat nog verder en draait dit ook om: als je depressief bent, dan zou het helpen om actief te worden. Het moet dan wel iets zijn wat je leuk vindt. Dus als je een hekel hebt aan stofzuigen, dan helpt dat niet tegen depressie, maar als je het juist leuk vindt, dan kan stofzuigen je uit je dip trekken.
Andere wetenschappers zeggen dat Lambert weliswaar een interessant punt maakt, maar dat het wel wat ver gaat om depressie alleen te bestrijden met fysieke inspanning. Waarschijnlijk gaat het dus niet zo ver als Lambert beweert.
Maar uit ervaring kan ik ook wel aanvoelen dat er wel degelijk iets in zit. Als je je niet prettig voelt, dan ga je je niet beter voelen als je voor op de bank voor te televisie blijft hangen. Maar als je iets zinvols gaat doen, zoals dweilen, ramen lappen of strijken dan voel je je daarna beter. Zelf knap ik er altijd enorm van op als ik ga poetsen, vooral als ik het gevoel heb dat er niks goed gaat. Maar dweilen kan ik prima en als ik de ramen lap heb ik direct resultaat. Voor mij zit het meer in het directe, zichtbare resultaat, dan ik de beweging. Denk ik tenminste.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten