Beginnen is lastig, maar een project helemaal afronden kan ook lastig zijn. Zelf was ik de afgelopen dagen bezig om wat dingen op te ruimen en goed te organiseren. Ik merkte dat ik de neiging had om het net niet helemaal af te maken.
Zo had ik mijn papieren van een vereniging uitgezocht en geordend. Helemaal prima natuurlijk. Er bleef een hele stapel over ter vernietiging. En ik had de neiging om dat uit te stellen. Vervelend klusje en ik heb het gevoel dat de klus eigenlijk al klaar is. Ik hoef alleen nog even die papieren door de papiervernietiger te gooien.
Die stapel had ik natuurlijk ‘even’ weggelegd, zodat hij niet in de weg lag. Iets even wegleggen is altijd gevaarlijk, het is namelijk bijna nooit ‘even’, kijk maar naar de stapels op je tafel, je bureau en al die andere horizontale oppervlakten.
De stapel was dus uit het zicht en ik had het gevoel dat de klus geklaard was. Ik had het zelfs doorgestreept op mijn to do lijst. Gevaarlijke situatie. Voor je het weet ‘vergeet’ je die hele stapel en ligt het er over twee weken, een maand nog.
Wat ik gedaan heb is een nieuwe actie aanmaken op mijn actielijst: papier vernietigen. En heel bewust elke dag een aantal papieren door de vernietiger halen, vijf minuten, tien minuten, een kwartiertje. Er is elke dag wel even een moment dat ik niet zo goed weet wat ik ga doen. Dat is het moment om naar de papiervernietiger te lopen. En zo werk ik mijn stapel weg.
De moraal van het verhaal is natuurlijk dat je pas klaar bent als het echt af is. Helemaal afgerond, inclusief het wegwerken van de spullen die weg kunnen. Of dat nou weggooien is of weggeven, dat hoort bij de actie. Niet doorstrepen die actie, dus. Of maak, zoals ik, een nieuwe actie van dat laatste stukje. Dat hoort er ook bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten